Rozdział 10

Stałam na werandzie ciężko wzdychając, deszcz skutecznie wszystkie spierdolił, aż mi się ode chciało małej wycieczki w poszukiwaniu sklepu. Potrzebowałam fajek. Wódki. Fajek. Zaciągnęłam na głowę kaptur, ręce schowałam w kieszeniach i ruszyłam przed siebie w sam środek ulewy. W tym momencie mojej myśli tak skutecznie zajmowały najważniejsze miejsce w moim życiu, że nie czułam zimna przez już prawie przemoczone ubrania. Chłód nie był moim największym problemem. Dziś są tą myśli. Cholernie myśli, która nie dają minuty spokoju, przekrzykują się jakby walczyły o to które z nich  jest najważniejsze. Miałam dość. Cholernie dość. Chciałam tylko na chwilę przestać myśleć. Nie zadręczać się. Nie mieć poczucia winy, ale nawet tego nie mogłam dostać. Kolejna rzecz z którą musze się pogodzić.

Zdziwiłam się sama sobie, ale może teraz potrzebowałam pracy. Stać zza barem i w duchu naśmiewać się z ludzi,  udając, że nie widzę jak oni naśmiewają się ze mnie. Żałosna barmanka. Nikim więcej nie jestem.

Każdy od nas wymaga wiary, siły jakby to były dwie najprostsze rzeczy na świecie. Każą się uśmiechać gdy cały świat się nam zawala na głowę i czujemy, że uśmiech nie jest właściwy. Ciężko przez załzawione oczy łzami dostrzec szczęście, ciężko się uśmiechać gdy drżą nam wargi, a gdy je otwieramy jesteśmy w stanie wydobyć tylko stłumiony szloch. W tym momencie próbujemy dostrzec coś czego możemy się złapać, potrzebujemy podpory i coś co sprawi, że będziemy chcieli walczyć. W myślach szukamy naszej przyszłości, ale ból który czujemy sprawia, że nawet nie widzimy naszego jutra.

Po godzinnym spacerze doszłam do małego spożywczego sklepu na rogu ulicy. Weszłam do środka mijając przy drzwiach zapitych starych meneli. Podeszłam do kasy prosząc o moje ulubione fajki i zapłaciłam kasą, która znalazłam w przedpokoju na małe szafce. Musiał ją zostawić Malik, tak czy siak oddam mu.  Wyszłam już z o wiele lepszym samopoczuciem gdy wreszcie mogłam zaciągnąć się nikotyną. Poczuć ulgę. Ukojenie.

Nie kupiłam wódki, bo właśnie próbuje walczyć jak Alex. To mały krok, ale wierzę, że doprowadzi mnie do Harrego. Pomału, ale to jest jedyna rzecz w którą jestem w stanie teraz uwierzyć. On. Harry Styles jest moją wiarą.

Usiadłam na pobliskim przystanku chowając się na chwilę przed deszczem. Oparłam głowę o blachę i patrzyłam jak samochody z łatwością pędzą po prostej drodze.

- Mówiłaś, że nauczyłaś się. – wypomniał mi patrząc na mnie błagalnym spojrzeniem. Nie, powiedziałam nie. Nie patrz się tak. Nie patrz.

- Uczyłam, ale nie sama. Mogę Ci pokazać czego mnie nauczył tata, ale nigdy w życiu nie pojedziemy sami samochodem.

- Od kiedy boisz się ryzyka?- spytał podnosząc brew.

- To nie ryzyko to głupota. – odparłam ciężko oddychając.

- Dobra… to tylko mi pokaż. – westchnął zasmucony. Zgodziłam się tylko wyłącznie przez to, że go kochałam. Wsiadłam na miejscu pasażera i poczekałam chwilę, aż Harry zajmie miejsce kierowcy w samochodzie swojej mamy.  Zaczęłam mu powoli pokazywać czego nauczył mnie dzisiaj tato, wszystko czego trzeba by ruszyć i móc prowadzić auto.

- HARRY! – krzyknęłam gdy odpalił samochód. – Wyłącz silnik!

- Nie panikuj Nao. – odparł ruszając z miejsca. Panikowałam, przerażona panikowałam. – To jest łatwe. Patrz jedziemy.

Cieszył się jak idiota jadać prosta przed siebie wyjechał na małą uliczkę cudem omijając rów. Krzyczałam by się zatrzymał, ale on był zbyt zafascynowany jazdą by mnie posłuchać. Ciągle powtarzał uśmiechnięty, że jedzie. Zamknęłam powieki w duchu modląc się by nie było żadnego wypadku. Szybko otworzyłam oczy słysząc przeklinanie chłopaka. Tracił panowanie nad kierownicą, samochód jechał swoim torem prowadząc nas prosto na drzewa. Zerwałam się z siedzenia i zaczęłam pomagać mu kręcić kierownicą. Odetchnęłam gdy się zatrzymaliśmy w ostatniej chwili.

- Żyjemy. – krzyknął Harry. Odwróciłam się do niego uśmiechnięta z ulgi. Przeraziłam się gdy zobaczyłam pędząca auto prosto na nas.

- Harry. – szepnęłam ze łzami w oczach. Później poczułam tylko wielki ból, upadek i krzyki. Przez ciężki powieki widziałam jego zakrwawioną twarz i nie ruszał się, nie zrobił nawet jednego ruchu. Nie oddychał i zemdlałam.

 Przyszedł ten czas, którego najbardziej się obawiałam. Że coś się skończy przynosząc wszystkiemu kres. Moment w którym przyszedł mój czas na walkę o moją przyszłość i moment gdzie wszystko się skończyło. Sprawiło, że nie chce już walczyć. Nie chce być tym kim jestem. Nie chce takiego życia. Nie mogę już uwierzyć w dobro, ponieważ tak wiele mi odebrano, że coś takiego jak szczęście nie istnieje. Mam ochotę schować się w kącie i płakać. Krzyczeć. Bo nienawidzę siebie i całego świata. Przyszedł czas walki a ja wątpię w moją wygraną. Zwątpiłam we wszystko. Nie mam pojęcia co dalej. I naprawdę, nie chce wiedzieć. Bo mam dość tego życia.

****

- Musisz wrócić. – zaczął gdy zaparkowaliśmy na poboczu.

- Nie chce wracać. Kiedy tam przyjechałam po wypadku nie wiedziałam co mam robić. Jak mam żyć. Czas mnie nauczył, że musze wstać i iść do pracy, zapić się i czekać na śmierć. To się stało rutyną. Dziś nie chce do tego wracać. Bo nagle przestałam wiedzieć jak mam do tego wrócić. Nie wiem jak już żyć tą rutyną.

- Naomi…

- Nie Zayn. Dziękuje, że mnie tu przywiozłeś. I jeśli nie odezwę się w ciągu kilku dni musisz coś dla mnie zrobić. Musisz iść do mojego brata i mu powiedzieć, że wyjechałam z Harrym. Chcieliśmy razem zacząć nowe życie i z dala od tego wszystkiego. Powiesz mu, że ze mną jest dobrze i zadzwonię za parę dni.  Idź do Terry, powiedz jej, że dziękuje jej za wszystko i bardzo ją kocham nawet jeśli tego nigdy nie okazałam. Powiedz, że będę tęskniła i że przepraszam, że już nigdy więcej się nie zobaczymy.

- Jesteś tego pewna? Jak  im to powiem, aż okaże się, że Harry Ci nie wybaczył?

- Wtedy tym bardziej musisz ich przekonać, że ze mną jest wszystko w porządku. Nie ważne co się stanie, nie wrócę do Londynu.  Wiem, że proszę cię o wiele, ale tylko  Ty potrafisz zrozumieć, że muszę uciec.

- Powiem im, że jesteś szczęśliwa.

- Dziękuje. – przytaknęłam. – Trzymaj się Malik.

- Trzymaj się Naomi.

Wyszłam z samochodu i poczekałam chwilę, aż jego samochód zmiesza się na autostradzie.  Codziennie coraz mnie wierze w szczęśliwe zakończenie. Mniej i mniej, ale gdy się poddam wiem, że ostatnie lata zmienią się w przeszłość i wszystkie dnie będą wyglądać tak samo. Boje się zawalczyć, ale myśl, że czeka mnie przyszłość bez celu i sensu przeraża bardziej.

Kocham mojego brata nawet jeśli częściej mnie denerwuję niż cieszy. Kocham Terre nawet wtedy gdy mnie irytuje swoim przemowami, które zapewniają piękne życie. Kocham jej naiwność i to, że w tym miejscu w którym żyje nadal wierzy, że czeka ją coś lepszego. Wiem, że tego samego chciała dla mnie.  Nikt nie widzi tego pod skorupą wymalowanej dziewuchy, nikt nie dostrzega jej wielkiego serce. I ja jestem osobą, która tego nigdy nie doceniła.  Nigdy nie zrozumiem człowieka, który jest optymistą dopóki nie poczuję, że znowu jestem szczęśliwa. Nigdy nie będą osobą, która doceni swojego brata za jego pomoc, dlatego nie mogę wrócić.  Muszę uciec, ale teraz muszę stoczyć walkę o to czy ucieknę sama czy z Harrym.

Ostrożnie szłam przez pola starając się unikać głównej drogi. Nie chce być zauważona w miejscu w którym mnie nie chcą. Chociaż od chwili gdy wyjechałam, już nigdy nie poczułam, że to jest mój dom.

Po piętnastu minutach doszłam do naszego miejsca, w którym nikogo nie było. Boje się, że już tutaj nie przychodzi i nie pozwoli mi wszystkiego naprawić. Mimo tego położyłam pod drzewem pudełko z napisem Harry.  Zostawiłam w nim wszystkie powody które napisałam.  Napięłam się cała słysząc czyjeś kroki za sobą. Spanikowana nie miałam pojęcia co robić.

- Naomi to Ty? – usłyszałam krzyk. Odwróciłam się na piętach patrząc na biegnącą w moją stronę brunetkę. Przełknęłam głośną ślinę. – Boże…. Naomi! – krzyknęła wpadając w moje ramiona. Niepewnie odwzajemniłam uścisk.

- Cześć Isabel. – zaczęłam cicho. – Ja…

- Przyjechałaś do Harrego?- przerwała. – Powiedz mi proszę, że przyjechałaś ogarnąć tego kretyna?

- On… nie jestem pewna czy chce mnie znać. Chciałam mu zostawić liścik. Myślałam, że może nadal tu przychodzi, a to jest jedyne rozwiązanie, które mi przyszło do głowy.

- Przychodzi tu często. Prawie codziennie. Mówił, że czuje jakby to miejsce było przepełnione wspomnieniami.  Naomi wiem, że on wie o Tobie.  Wrócił do domu wściekły, zaczął krzyczeć do wszystkich, że poznał Ciebie. Myślał że zrobiłaś sobie z niego dowcip. Mama się wściekła, ale ja nie mogłam dłużej tego ignorować. Pokazałam mu wszystkie wasze wspólne rzeczy, które schowaliśmy przed nim.

- On mnie nienawidzi. – szepnęłam ze łzami w oczach.

- Bo jeszcze nie wie jak bardzo Cię kochał.

- Możesz mu to zanieść i… jeśli będzie chciał to będę tu czekała?- poprosiłam

- Jasne.- uśmiechnęła się. Przytaknęłam i sięgnęłam po pudełko. Podałam je siostrze Harrego i poczekałam aż odejdzie dopiero usiadłam przy drzewie opierając się o nie plecami. Zamknęłam powieki wciągając głęboko powietrze. Boże, błagam. Nie pozwól mi tego spierdolić.

- Zagrajmy w prawdę.-  zaczął Harry gdy siedzieliśmy pod drzewem w naszym miejscu.

- Pytałeś się już mnie czy jestem dziewicą. – odpowiedziałam patrząc przed siebie.

- Nadal mi nie odpowiedziałaś. – odparł z wyrzutem. – Ale teraz chce wiedzieć coś innego. Jaką osobą w tym momencie się czujesz?

Spojrzałam na niego zdziwiona słysząc te słowa, a nie inne. Na przykład coś głupiego. Na pewno nie spodziewałam się pytania, które będzie życiowe.

- Zamulasz. Ale dobra. Najbardziej nieszczęśliwszą na świecie. – skłamałam by się z nim droczyć.

- Kłamiesz. – oskarżył mnie.

- Jakbym mogła.

- Perfidnie kłamiesz. Jak możesz być najbardziej nieszczęśliwą osobą na świecie mając mnie przy sobie ?To niedorzeczne, fałszywe i niemożliwe.

To było niemożliwe.

Na godzinne dwudziestą byliśmy umówieniu w naszym miejscu by podarować sobie bluzy, które mieliśmy nawzajem nosić. Ja tą, która Harry mi da i odwrotnie. Kupiliśmy w sklepie czarne zwykłe bluzy i do tego farby do ubrań. Mieliśmy na nich coś napisać lub narysować. Wszystko było dozwolone. Musieliśmy to zrobić w dwie godziny. By żadne z nas nie podglądało, robiliśmy to osobno w swoich domach.  Z małym opóźnieniem dotarłam na miejsce, gdzie Harry już siedział. Gdy mnie zobaczył od razu wstał i zaczął się cieszyć.

- Ty pierwsza. – zaczął gdy podeszłam bliżej. Uśmiechnęłam się przebiegle i wyjęłam zza pleców bluzę , którą rozłożyłam przed sobą. Miała napis  ‘ Jestem kretynem ‘. Odwróciłam ją szybko by pokazać drugi napis z tyłu ‘ Kocham Cię’

Harry głośno się zaśmiał pokazując mi swoją bluzę z napisem ‘ Jestem idiotką’, odwrócił ją gdzie z tyłu był napis ‘ kocham Cię’

- Dlatego Cię kocham. – skomentowałam nasze działa.

Wyrwałam się ze wspomnień słysząc ciężkie kroki. Spojrzałam zza drzewo widząc idącego Harrego z spuszczoną głową. Przełknęłam głośno ślinę i powoli wstałam. To chyba dobrze znaczy skoro tu przyszedł, prawda?

Zamarłam gdy był blisko mnie i podniósł głowę i zobaczyłam jego przekrwione oczy, zmęczoną twarz. Miałam ochotę go przytulić, ale nie mogłam.

Staliśmy przez chwile w ciszy tylko na siebie patrząc. Nie umiałam powstrzymać łez, które wolno spływały po moich policzkach.  W myślach układałam sobie słowa, które powinnam powiedzieć, ale było ich tak wiele, że gubiłam się w nich. Chce upaść na kolana i błagać go by mnie nie zostawiał.

Jednak postanowiłam walczyć. Musiałam coś powiedzieć i gdy chciałam otworzyć usta, on zaczął pierwszy, drżącym głosem.

- Byliśmy szczęśliwi, prawda?

- Byliśmy. – szepnęłam.

- To może dlatego poczułem coś dziwnego gdy cię zobaczyłem na torze.  Może dlatego tylko przy tobie po wypadku potrafiłem poczuć, że chce żyć.

- Harry. – zaczęłam łamiącym się głosem. – Ja… wiem, że jesteś zły…

- Nie jestem zły. – przerwał mi szybko. – Tylko nie rozumiem dlaczego wyjechałaś skoro byliśmy tacy szczęśliwi. Podobno mnie kochałaś, a zostawiłaś mnie w najgorszym momencie. Mogę Ci wybaczyć to, że mnie teraz okłamałaś. Ale nigdy nie wybaczę Ci tego, że mnie zostawiłaś. 

Od Autorki:

Witam was kociaki :*

Przyznaje się do winy i do tego, że zaniedbuje tego bloga jak wszystkie inne, ale każdy ma prawo odpocząć sobie.  Dużo nie będę pisać tu bo jest późno, a ja na ostatnich siłach pisałam rozdział więc nawet nie komentuje tego jaki wyszedł. Zostawiam to wam. 

Rozdziały następny będzie po moich egzaminach, za jakieś dwa tygodnie. Może być wcześniej, lecz nie obiecuje. 

Mówiłam i prosiłam was o komentarze i nie mam siły do tego. 

 30 KOMENTARZY  =NOWY ROZDZIAŁ !

Proszę, powstrzymajcie się od dodawania kilku komentarzy na raz jako jedna osoba. Nie będą się wtedy liczyć. Jeśli nie będzie tej ilość komentarzy, rozdział się już nie pojawi. Nie straszę, tylko mówię jak będzie bo mam dość tego, że połowa z was nie docenia mojego czasu, który tu poświęcam. 

Nowa bohaterka JUTRO zostanie dodana do obsady. Zrobiłabym to dzisiaj, ale nie mam siły. Wybacz Isabel. Chciałam tylko powiedzieć, że ta postać jest wyjątkowa. Bo dla mnie jest. Oczywiście chciałam żeby wyszła idealnie, ale nie umiem robić rzeczy idealnych. 

Mam nadzieje, że ją pokochacie. 

Do zobaczenia :*

Kocham was <3