Rozdział 12

- Zostańmy przyjaciółmi! – powtórzyłam kręcąc głową przy tym się śmiejąc. – Zostańmy przyjaciółmi! – krzyknęłam podchodząc do szafki i rzucając z niej wszystko na ziemie. Furia, którą czułam nie pozwala mi się uspokoić.

- Naomi…

- Powiedział do mnie zostańmy przyjaciółmi. – szepnęłam przerażona zwracając się do bruneta, który niewzruszony stał w drzwiach. – On chce być moim pieprzonym przyjacielem! – zaczęłam się śmiać, powtarzając on chce być moim przyjacielem. – To chore…- nagle wybuchłam płaczem upadając na kolana.

- Mała.- mulat podbiegł do mnie, chowając mnie w swoich ramionach. Nie wiem kiedy to się stało, nie wiem jak to możliwe, ale Zayn jest ostatnią i jedyną osobą, której chciałam coś powiedzieć. Ponieważ ten chłopak jest typem, którego wszyscy potrzebują gdy jest źle. Masz pewność, że nie przybiegnie do Ciebie z słówkami będzie dobrze.  On tylko po prostu będzie przy Tobie.

- Jestem taka żałośna. – szepnęłam odsuwając się od niego. Plecami oparłam się o łóżko chowając twarz w rękach. Jestem cholernie żałosna.

- Gdybyś była, to teraz nie siedziałbym z Tobą. Jesteś najsilniejszą osobą jaką znam. – wyznał szczerze. – Przyjaźń z nim, może być fajna.

- Serio?- spytałam podnosząc głowę.

- Nie. Niewiedziałem co powiedzieć. – wzruszył ramionami, na co cicho się zaśmiałam. – Więc, jak ma wyglądać wasza przyjaźń?

- No nie wiem jak wygląda przyjaźń, Zayn. – zaczęłam  z ironią. – Bez całowania, bez seksu…

- Widzisz, mówiłem Ci, że to skończony kretyn. Nigdy mnie słuchałaś. To teraz masz dowód. – przerwał mi wyrażając swoje oburzenie. – Przyjaźń bez seksu.. dobre. – wymamrotał pod nosem, opuszczając pokój.

Przez chwilę patrzyłam bez ruchu na drzwi, którymi wyszedł brunet. Dlaczego mnie nadal to dziwi? Dlaczego, Harry nie może w ten sposób myśleć o przyjaźni? By było to o wiele łatwiejsze.

Minął tydzień odkąd ostatni raz się z nim widziałam. Za każdym razem gdy dzwonił, wymyślałam, że jestem zajęta gdy naprawdę upijałam się płacząc w pokoju.  Nie wiedziałam jak mam być jego przyjaciółką. Jak mam udawać, że odpowiada mi to, że nie mogę go pocałować. Nie mogę mu wyrazić jak bardzo go kocham i potrzebuję. Jest przy mnie, ale nigdy nie będzie już mój.

Zgodziłam się bo bałam się, że gdy powiem nie. To będzie ostatni raz kiedy go widzę. Rozumiem, że jest mu bardzo trudno. Ale  ja mam to wszystko w głowie i bycie jego przyjaciółką, mnie boli i myślę, że powinien wiedzieć, że przyjaźń nie jest tym co nas naprawi.  Przyjaźń nigdy nie pozwoli nam być tym kim chcemy być dla siebie. Przyjaźń ograniczy naszą miłość i boję się, że Harremu bardziej spodoba się nasza przyjaźń niż miłość.  Ta przyjaźń nas zniszczy, nie pozwoli nam być sobą.

**** 

Weszłam do zatłoczonego klubu. Próbowałam się przepchnąć przez tłum i dojść do baru gdzie swoją zmianę miała Terra. Wcześniej myślałam, że nasze kontakty były ograniczone, lecz to co dzieje się teraz , nie da się nazwać kontaktami.  Nie potrafi mi wybaczyć, że chciałam ją zostawić.

- Obserwuję cię przez tydzień i zastanawiam się, dlaczego ten imbecyl twierdzi, że moja siostra jest szczęśliwa.- usłyszałam gdy tylko weszłam na zaplecze.

Tak, wróciłam do tego miejsca po tym jak uradowana zgodziłam się na naszą przyjaźń, a Harry obiecał przyjeżdżać codziennie. Nie umiem się z tego powodu cieszyć. Wiem, jestem dziwna. Sama nie wiem czego chce. Ale to życie sprawia, że jestem popierdolona.

- Dlaczego miałabym nie być, zawarłam nową przyjaźń. – zaczęłam z sarkazmem.

- Powiedziałbym, że jestem z ciebie dumny, no ale cóż, nie jestem. – mamrotał pod nosem grzebiąc w lodówce i szykując alkohol.

- Powiedziałabym, że jest mi przykro z tego powodu, no ale cóż, nie jest. – odparłam z kpiną, na co posłał mi uśmieszek.

- Wiem, że to jest dla Ciebie trudne siostrzyczko, ale twój nowy przyjaciel czeka w moim gabinecie. – dodał zadowolony sam z siebie. Spojrzałam na niego morderczym wzrokiem. Tym czasem ten debil wiedział, że unikam Stylesa i zrobił to specjalnie.

- Odgrywasz się?- spytałam, mrużąc oczy.- Tylko za co.

- Nie mam do tego powodu. Przecież nie jestem zły, że uciekłaś ze szpitala, później zapewniałaś mnie przez telefon, że wszystko jest okey. A na koniec Malik przychodzi do mnie i oznajmia, że moja siostra nie zamierza wrócić. – wzruszył ramionami z jadowitym głosem.

- Jeszcze pożałujesz, że wróciłam. – odparłam z uśmieszkiem.

- Oczywiście. Wydaje mi się, że przyjaciel na ciebie czeka. – dodał z przekąsem.

- Ja przynajmniej ich mam. – odparłam i skierowałam się powoli w stronę wyjścia.

- Naomi?- zawołał za mną. – Gabinet jest w drugą stronę.

Zatrzymałam się patrząc z utęsknieniem na tylnie drzwi, do których brakowało mi tak nie wiele. Westchnęłam i odwróciłam się na pięcie idąc powoli w poprawną stronę. Pokazałam braciszkowi środkowego palca, na jego wielki uśmieszek. Zgnijesz w piekle. 

Zagryzłam wargę stojąc przed drzwiami. Jak idiotka stoję już tu pięć minut. Może Brian poszedł na klub i wyjdę niezauważona tylnym wejściem.  Może podłoże jakiś gaz i Harry przestraszony ucieknie.  Przyjdę z kisielem to może sam ucieknie przez zapach. Nie, wiem krzyknę ewakuacja, ale wtedy cały klub ucieknie. Nie chce zostać zabita przez własnego brata.  Może po prostu tam wejdziesz? Usłyszałam coś w głowie.

- Nie, to zły pomysł. – szepnęłam sama do siebie, za chwilę się krzywiąc. Co ja wyprawiam? Spanikowałam słysząc jakieś kroki. Chciałam zwiać widząc jak klamkę w drzwiach się załamuje, ale moje nogi odmówiły posłuszeństwa gdy drzwi przede mną już się otwierały.

- Naomi?- przed sobą ujrzałam uśmiechniętą minę Harrego.

- Właśnie szłam do ciebie. – wymusiłam jak najlepszy uśmiech. Tylko po drodze szukałam sposobu jak z stąd uciec.

Harry cofnął się do środka przepuszczając mnie w drzwiach. To napięcie między nami można było wyczuć i się nim udławić. Czuje się niezręcznie.

Usiadłam wygodnie na kanapie i pierwsze co to, wyjęłam papierosa i go odpaliłam. Ledwo powstrzymałam się od wypalenia całej paczki.

- Twój brat, mówił żeby tu nie palić. – spojrzałam się na Harrego, który wyluzowany siedział na fotelu przede mną. Okey, panie luzacki. Nie paliłabym w jego pokoju gdy mnie nie zmuszał do przychodzenia tutaj. Naważyłaś sobie piwa, to teraz pij. Idiotka ze mnie.

- Tobie to powiedział, nie mi. – odpowiedziałam, skłamałam. Nie raz na mnie darł mordę za zaśmierdzanie jego pokoju.

Zdecydowanie jestem dzisiaj źle nastawiona do wszystkich ludzi. To ta przyjaźń. Sprawia, że chce mi się żyć.  

– Co Ci się stało?- spytałam. Dopiero teraz zauważyłam jego trochę zaczerwieniony policzek gdy zaczęłam mu się dobrze przyglądać.

- Teraz już pamiętam, żeby wszystkiego nie mówić mojej siostrze. – powiedział krzywiąc się.

- Uderzyła Cię?- spytałam rozbawiona. Nie ma słów, by opisać jak bardzo uwielbiam tą dziewczynę.  Jest wiele powodów, jeden z nich to właśnie to.

-Taa. Powiedziałem jej, że jesteśmy przyjaciółmi. – wyjaśnił na co zagryzłam wargę by powstrzymać śmiech.

- I za to Cię uderzyła?-  spytam. Mówiłam. Izz, jest zajebista.

- Taaa. – mruknął. – Chociaż zdziwiła się, że stoję przed nią. Myślała, że zabijesz mnie za to. Bo ona by to zrobiła. – dodał. Nie wiele mi brakowało, uwierz mi.

- Przecież nie mam do tego powodów, prawda?- powiedziałam zbyt entuzjastycznie. Kurwa, co to było Naomi? Skarciłam samą siebie. Zachowuje się jak skończona kretynka.  Zaraz dodam jeszcze Jesteśmy przyjaciółmi, jest cudownie i spokojnie będę mogła skoczyć z mostu.

- Musimy już iść jeśli chcemy przeżyć ten dzień do końca. -  powiedział rozbawiony. Niekoniecznie chcemy.

-Nie mogę. – zaprzeczyłam od razu.- Mam pracę.

- Brian zgodził się żebyś sobie wzięła jeden dzień wolnego, skoro cały tydzień pracowałaś na dwóch zmianach. – dodał. Nie pracowałam przez cały tydzień.

- Jak miło z jego strony. – odpowiedziałam uśmiechając się. Zabije drania!

- Gotowa?- spytał stojąc przy drzwiach. Nie. Wielkie NIE!  Ratunku!

- Gdzie w ogóle idziemy?- spytałam wychodząc z gabinetu. Zasmrodzonego gabinetu. Uśmiechnęłam się wyobrażając sobie minę braciszka na zapach. Ba, na zgaszonego papierosa na jego biurku.

- Izz ma dla nas niespodziankę. – wyjaśnił. – Też się zaczynam bać.

Siedzieliśmy  w samochodzie i jechaliśmy do rodzinnego miasta Harrego. Niespodzianka podobno ma czekać na nas w naszym miejscu. Nie odzywaliśmy się do siebie ani słowem.  Słuchaliśmy radia i musiałam się powstrzymać by nie zacząć śpiewać. Zawsze śpiewaliśmy. Zawsze razem.

Nieważne jak bardzo tego pragnę. Nie ważna jak bardzo się staram, nie mogę poczuć się sobą przy nim. Siedząc tu nie czuję, że jestem z odpowiednią osobą. Jadę tam i nie wiem po co. Po co ciągnę tą beznadziejną przyjaźń, która tylko pokazuje, że nigdy nie odzyskamy dawnych nas. I mam ochotę uciec, bo nie chce Harrego za mojego przyjaciela. Nie jestem przy takim Harrym, sobą.

Wywróciłam oczami na jej odpowiedź.  Nie wiem czego mogę się spodziewać, po takiej rodzinie Stylesów to chyba można wszystkiego. 

- Unikałaś mnie, prawda?- przerwał ciszę, zadając pytanie, które wpędziło mnie w większe skrępowanie. Skłamać czy powiedzieć prawdę?

- Prawda. – odpowiedziałam szybko. Myślałam, że nie usłyszał, ale po chwili prychnął. Wiedziałam kurwa, żeby skłamać.  Ty i twoja pieprzona szczerość Naomi.

- Zawsze to robisz?- spytał na co zmarszczyłam brwi. – Uciekasz?

Zatkało mnie.

- Nie. Musisz zrozumieć, że dla mnie to też jest trudne. Trudno jest być twoją przyjaciółką, bo ja wszystko pamiętam. – warknęłam nie do końca panując nad słowami, które wypływają z moich ust.

- Więc, uważasz, że mi jest łatwiej bo nic nie pamiętam?- warknął wkurzony.

- Tego nie powiedziałam. – zaprzeczyłam.

- Ale to miałaś na myśli. – odparł co mnie jeszcze bardziej wkurzyło. Kurwa, bo przecież wszyscy lepiej wiedzą  o czym myślę, co chce powiedzieć, co robię i co mam zrobić.

- Nic nie wiesz, Harry. – odparłam patrząc przez szybę. Musiałam się uspokoić, za nim zacznę krzyczeć. Musiałam.

Resztę drogi przejechaliśmy w ciszy, tak jak zaczęliśmy.  Nie rozumiałam jednego. Dlaczego chce on ciągnąć to, skoro najwyraźniej nie potrafi mi wybaczyć tego, że wyjechałam.  To moja wina. To przeze mnie był wypadek, ale czy ta jedna rzecz musi zasłonić moje wszystkie uczucia? Czy ktoś w tym potrafi zrozumieć, że to co później się stało zrobiłam z miłości. Wyjechałam dla niego. Poświeciłam całe swoje życie i to jest kurewsko nie fajne gdy On nie potrafi tego docenić.

Doszliśmy do naszego miejsca w niezbyt dobrych humorach. Dlatego unikałam go przez cały tydzień, bo do cholery jak my mamy się zachowywać? Zapomnieć o tym, że kiedyś byliśmy razem. No sorry, nie potrafię.

Zobaczyłam brunetkę kręcą się przy mały stoliczku, gdy nas zobaczyła szeroko się uśmiechnęła na nasze skwaszone miny.

- Widzę, że wasza przyjaźń kwitnie. Wasze miny zdradzają wszystko. – zaczęła z kpiną.

- Zamknij się. – warknął Harrry. – Co to jest? – wskazał na stoliczek, na którym było jedzenie zamówione z KFC, a na dodatek dwie zapalone świece i butelka szampana.

- Kolacja. – odpowiedziała podstępnie się uśmiechając. – Z okazji waszej… przyjaźń.  – dodała patrząc na mnie znacząco. Przyjaźni. Jasne.

Harry tylko wywrócił oczami siadając na plastikowym krześle.  W tym czasie Izz podeszła bliżej mnie wyciągając w moją stronę coś.

- Po co mi proca?- szepnęłam patrząc na patyka związanego gumką.

- Jak nadal będzie chciał być twoim przyjacielem, to strzelaj go z kamyków. – uśmiechnęła się podstępnie, na co cicho zaśmiałam.

- Wątpię żeby to pomogło.

- To upij go tym szampanem i wykorzystaj. – szepnęła na co podniosłam rozbawiona brew.

- Miło, że dbasz o potrzeby braciszka. – uśmiechnęłam się do niej wrednie.

- Nie było tej rozmowy. – odparła poważnie. – Nara psiapsiółki. – krzyknęła i zniknęła za drzewami. Odkręciłam się pięcie i niepewnie spojrzałam na Harrego, który nie powstrzymywał się od wiercenia mnie wzrokiem.  Uciekłam od niego wzrokiem i zajęłam swoje miejsce.  Widząc, że mój kieliszek jest pełny szybko go opróżniłam. Nie pomogło. Nadal czułam się dziwnie.

Kolejne minuty minęły na ciszy, bo oboje nadal byliśmy wkurzeni. Nie tak kurwa miała wyglądać nasza nowa znajomość. Czy ten świat może zrobić coś tak jak chce? Czy zawsze kurwa będzie na złość. Wal się świecie!

- Co cię łączy z Malikiem? – usłyszałam jego głos, na co od razu przestałam się gapić na płonącą świeczkę.  To jest  podchwytliwe pytanie, prawda?

- Trudno to wyjaśnić. – zaczęłam niepewnie.

- Spróbuj. – odparł szybko podnosząc brew.

- Chyba możemy się nazwać przyjaciółmi. – odparłam sama nie wiedząc jakie są odpowiednie słowa. Teraz się lubimy, pomagamy sobie, ale nie oszukujmy się. Ten jego wścibski dziób zacznie mnie znowu wkurzać.

- Chyba?

- Łapiesz mnie za słówka. – odparłam marszcząc czoło.

- Chce tylko Cię poznać bliżej. Możesz mi powiedzieć czy jesteście ze sobą, czy się pieprzycie przecież przyjaciołom się takie rzeczy mówi.

- Nie, nie możemy. Bo nie jesteśmy takimi przyjaciółmi. – odpowiedziałam czując zażenowanie jego zachowaniem. W co on, kurwa gra?

- Więc ja nie mogę przyjść do ciebie i powiedzieć, że spodobała mi się jakaś dziewczyna i się pieprzyliśmy?- prowokował mnie dalej, tak bardzo, że miałam ochotę użyć tej pieprzonej procy, ale nie strzelić z kamyczka, tylko z jakiegoś głazu.

- Nie. Harry. Nie możesz. – warknęłam przez zaciśnięte zęby.

- Dlaczego? Na tym polega przyjaźń. – odparł.

- Bo mnie kurwica strzeli i zapierdole to twoją nową dziewczynkę od ruchania.  Bez jebanego powodu. – wstałam z krzesła i zaczęłam się  wycofywać. Dłużej nie zniosę nawet minuty w jego towarzystwie.

- Gdzie idziesz?- krzyknął za mną.

- Chuj Cię to obchodzi. – krzyknęłam wyjmując telefon i wybierając numer Malika. Miałam dość. Kurwa dość.

****

Był wieczór, minęło kilka godzin od mojego powrotu, a ja nadal czułam tą samą złość. Nie chce  by tak to wyglądało.  Nie pomagało to, że Styles od półgodziny ciągle do mnie dzwoni. Nie chciałam odbierać bo wiem, że znowu wyładuje na nim swoją złość, dlatego uprzejmie ignorowałam.

- Odbierz ten pieprzony telefon od niego. Bo przysięgam, jeśli jeszcze raz usłyszę jak dzwoni to wyrzucę Ci ten telefon przez okno! – warknął Malik nie spuszczając wzroku z ekranu. Siedzieliśmy na kanapie w salonie od reagując piwami.

- Czego?- odebrałam, nie dając mu dojść do słowa. – Znowu chcesz pogadać o pieprzeniu twoich dziewczynek?- syknęłam, kąta okiem widząc jak Malik się na mnie dziwnie patrzy.

- Masz się trzymać z dala od Malika. – zignorował mnie, pieprząc swoje żądania. Wiedziałam, po prostu wiedziałam, że jak odbiorę, ten kretyn wkurzy mnie bardziej, choć myślałam, że to jest niemożliwe!

- Jaja sobie ze mnie robisz, prawda?- spytałam niedowierzając.

- Chcą go zabić, jeśli będziesz się z nim trzymała, to może stać Ci się krzywda!- pierdolił dalej. – Słyszysz co do Ciebie mówię Naomi! – krzyknął.

- Pierdol się, Styles. – warknęłam rozzłacając się.

- Co , wielkie kłótnie w pięknej przyjaźni?- nie, Malik kurwa proszę cię, zamknij tą dupę jeśli chcesz by została cała i zdrowa.  Spojrzałam się na niego morderczym wzrokiem, na co się zaśmiał.
Przymknęłam powieki, wzięłam kilka głębokich oddechów. Chuja pomogło. Otworzyłam oczy skupiając się na filmie i piwach. Musze się napierdolić.

Po półgodziny oglądania moje powieki już się same zamykały.  Mój telefon już nie dzwonił, bo go wyłączyłam. Na dzisiaj dość Stylesa.   Z pod uchylonych powiek widziałam jak Malika wkurwia nudny film.

- Jacyś frajerzy zablokowali nam drogę. – do salonu wpadła Terra oczywiście zwracając się do Malika. Na mnie w ogóle nie spojrzała.

- Co?- spytał niewyraźnie Malik.

- Kilka samochód zatrzymało się przy naszym mieszkaniu. – wzruszyła ramionami. – Dziwne.

Ożywiłam się słysząc głośne pukanie do drzwi.  Nim zdążyłam wstać z kanapy, blondynka podbiegła do drzwi powoli je otwierając. Chciałam krzyknąć by tego nie robiła, lecz w drzwiach już stał wysoki napakowany blondyn z cwaniackim uśmieszkiem. Kogoś do złudzenia mi przypominał.

- Dzień dobry ślicznotko. – przywitał się nieszczerze, uśmiechając się do Terry. – Czy zastałem może Malika?

Chcą go zabić.

Powtórzyłam w głowie słowa Styles.

- Weź broń. – szepnęłam do Malika, lecz on już stał z bronią w ręce chowając się za ścianą. Pociągnął mnie za rękę i schował za swoimi plecami.

Terra. 

Od autorki :

Witam was moje kociaki:*
Aż mnie zdziwiło kiedy zobaczyłam ostatnią date dodania rozdziału. Ten czas za szybko leci, aż nie chce mi się w to wierzyć.
Dziękuję, dziękuje za wiare w moje zdolności co do zdania egzaminów. Jeden za sobą i teraz czekaj dwa miechy na wyniki. Uwierzcie próbowałam zrozumieć ich logike dlaczego tak długo, no ale nie da się.
W środe mam praktyczny, a później wakacje :D
Następny rozdział pojawi się szybko, bo później przede mną wyjazd nad jezioro. Czy może ktoś będzie w Okunince? A później Londyn! Yep, marzenia mogą się spełnić. < jak się ma kase > :d
Trzymajcie kcicuki za egzamin praktyczny.  Może ze strachu nie potne się nożyczkami i przeżyje :)
I GRRATKI! GRATULUJE TYM KTÓRZY ZDALI MATURE!
Podziwiam was! Serio, mistrzowie :)
Jak nadal widzicie mam problemy z szablonem i jestem w tym ciemna więc, to dwoma słowami.Czarna dupa. ;d Jesli macie jakieś pomsyły co może się dziać piszcie, bo już zmieniałam szablon i zawsz to samo ;c

Soł.

30 KOMENTARZY = NOWY ROZDZIAŁ ! :)

Trzymajcie się moje kociaki i tam proszę mi szaleć w wakcje :) Zabawy nigdy dość w najlepszym towarzystwie :)
Kocham was, pozdro <3