Rozdział 14

- Ruszasz się gorzej niż stara babcia.- Skomentowałam Malika na terapii.  Kula wyrządziła zbyt wiele szkody i musiał powoli przyzwyczajać swoje ciało do aktywnego wysiłku, co zatem niosło spacery po świeżym powietrzu.

- Naomi nie śmiej się z niego. – Odrzekł Harold siedzący obok mnie na ławce.

- Dzięki Styles. – Wtrącił Zayn pokazując mi środkowego palca.

-On próbuje udawać żółwia. – Dodał Harold, na co głośno się zaśmiałam. Malik posłał mu ostrzegające spojrzenie, dalej przechadzając się po trawce. Jako jego przyjaciele siedzieliśmy i dopingowaliśmy jego starania. Przynajmniej robiliśmy wszystko, co w naszej mocy.

- Jak Ci idzie Zayn?- Niska blondynka dołączyła do nas, ochoczo łapiąc Malika pod ramię.

- Z takim wsparciem?- Spytał patrząc na nas oburzony. – Aż zdobyłem siły na wykopanie swojego grobu.

- Co wy mu zrobiliście?- Spojrzała na nas podnosząc brew.

- Tak się odpłacasz Malik? My tu siedzimy, dopingujemy go zachęcając by wyprzedził tą babkę, a on tylko by narzekał.  Kopiemy go w tyłek by szybciej chodził, a ten nam grozi kijem bejsbolowy. Widzi Pani, jak on docenia swoich przyjaciół?! To skandal! Chce za to czekoladę. – Poczułam jak ktoś mnie kopie. Spojrzałam niejasno na Harrego. – Dwie czekolady!

- Kopaliście go?- Spytała patrząc srogo na naszą dwójkę. Zagryzłam wargę, kopiąc Harolda w kostkę. No niech ruszy tym mózgiem. Poczułam jak mi oddaje.

- Nie. – Obydwoje razem zaprzeczyliśmy.

- Czy kopali Cię Zayn?- Odwróciła się do Malika, a my w tym czasie zaczęliśmy uciekać.  Schowaliśmy się za budynkiem i wybuchliśmy śmiechem.

- To twoja wina. – Oskarżyłam Harolda, ledwo łapiąc oddech.

- Moja? To ty się założyłaś, że jak go kopniesz to poleci dalej. – Odparł pokazując na mnie palcem.

- To było piękne. – Odparłam z uśmiechem. Zaśmialiśmy się przybijając piątkę. – Należą nam się te czekolady.

****

- Znam ten uśmiech. – Pokazałam palcem na Malika, gdy we trójkę siedzieliśmy w jego Sali. – Ta zołza wpadła Ci w oko.

- Kto?- Spytał podstępnie się uśmiechając. Ktoś wpadł pod uszy.

- Ta zołza ze srogim spojrzeniem, tylko by nas oskarżała. Jeszcze to podlizywanie. Oh Maliczku złapie cię pod rączkę. Oh, jakie masz mięśnie aż mam kisiel w majteczkach zaraz będę stękać.  – Odpowiedziałam słodkim głosikiem.

- Kopnęłaś mnie. – Odparł Zayn. – Słusznie was oskarżyła.

- No to, co?- Wzruszyłam ramionami. – I tak ma brzydkie włosy.

- Jest blondynką, tak jak ty. Mam Ci przypomnieć, kto ostatnio obcinał sobie włosy zwykłymi nożyczkami w kuchni?- Podniósł brew uśmiechając się.

- No i dlatego moje włosy są piękne, zdrowe – złapałam pasemko włosów w rękę i zaczęłam im się przyglądać – i są nawet w czekoladzie.  A ona nie ma czekolady.

- Jesteś zazdrosna. – Wypalił Styles wskazując na mnie palcem. Malik mu tylko przytaknął.

- Siedź cicho Harold. – Ostrzegłam go paluszkiem.

- Nie mów tak do mnie. – Warknął.

- Jak Haroldzie ma nie mówić? Czyżby naszego Harolda denerwowało jak mówi się na niego Harold? Przecież Harold to takie piękne imię. Harold jak to pięknie brzmi, prawda Haroldzie?- Śmiałam się na jego srogie spojrzenie. Naomi – mistrzyni rozpętania piekła. Tak wiem, nie musicie bić braw.

-Jeszcze jedno…- zaczął, ale mu przerwałam.

- Słowo, HAROLDZIE? – Spytałam zrywając się z krzesła w stronę drzwi.

- Nie żyjesz! – Krzyknął, gdy otwierałam białe drzwi. Wybiegłam na korytarz prawie zderzając się z jakimś facetem. Wywróciłam oczami słysząc krzyki byśmy przestali biegać. Wiedziałam, że ten idiota biegnie za mną, bo słyszałam jego śmiech, który rozpoznam wszędzie.  Mijałam coraz więcej oburzonych ludzi aż w końcu poczułam zmęczenie i wpadłam na pierwsze lepsze drzwi na końcu korytarza. Uśmiechnęłam się podle rozglądając po pomieszczeniu. Mały schowek z rzeczami do sprzątania. Wzięłam w ręce jedno z nich i odwróciłam się w stronę drzwi, celując w nich mopem.

- Umyć Ci ząbki kochanie?- Spytałam słodko, gdy do środka wpadł zdyszany Harold.  Uśmiechnął się przebiegle i za nim zorientowałam się, złapał za końcówkę mojej broni i zaczęliśmy się szarpać. Po chwili rzucaliśmy w siebie wszystkim, co wpadło nam w ręce, głośno się przy tym śmiejąc.

- Wreszcie pięknie wyglądasz. – Powiedziałam patrząc na głowę Harolda, na którą założyłam mu zielone wiaderko. – Ty gorący ogóreczku.

Zdjął je patrząc na mnie morderczym wzrokiem.

- Policzyłaś swoje godziny do śmierci, kochanie?- Spytał uśmiechając się przebiegle.

- Nie, byłam zajęta robieniem Ci zdjęcia. – Odparłam uśmiechając się.

- Masz zdjęcie?- Spytał mrużąc oczy.

- Nie. – Zaprzeczyłam szybko. W jednej sekundzie rzucił się na mnie, we własnej obronie skuliłam się na ziemi głośno śmiejąc przez jego wielkie dłonie, które wszędzie szukały mojego telefonu.

-, Co tu się dzieje?!- Drzwi się otworzyły z hukiem, a w nich stanął wysoki mężczyzna w zielonym fartuchu. Ups?

- To on!

-To ona!

Powiedzieliśmy w tym samym czasie wskazując na siebie palcami.

- Pamiętam Ciebie. – Wskazał na mnie. – Naomi, prawda?

- Chyba. – Odparłam niepewnie.

- To ty uciekłaś ze szpitala. – Dodał, na co otworzyłam usta i za chwile je zamknęłam. Musieli mnie zapamiętać.

- To nie ja. - Zaprzeczyłam

- To ona.  – Dodał Harold, na co kopnęłam go w kostkę.

- A ty pomogłeś jej w tym. – Doktorek zwrócił się do Harolda.

- To nie my. – Zaprzeczył szybko. – Panie doktorze, można nas pomylić z wieloma pięknymi ludźmi.

- Ty niby zaliczasz się do pięknych ludzi?- Przerwałam mu. – Z tymi włosami to chyba do rodziny owiec.

- Moje włosy nie wyglądają przynajmniej jak wkurwiony Szopen. – Spojrzał wymownie na moje włosy. Prychnęłam pod nosem ledwo powstrzymując się od śmiechu.

- Bo wyglądają jak wkurwiona owca. – Odparłam.

- CISZA! – Krzyknął doktorek cały czerwony. Zagryzłam wargę by nie zaśmiać się.

- To twoja wina, że on na nas krzyczy!- Zaczął Harry z wrzutem.

- To ty jakbyś nie zachowywał się jak małpiszon to może by nie krzyczał!

- Krzyczy przez ciebie nieogarnięta małpo… - przerwał przez chwile zastanawiając się nad sensem swoich słów. – No właśnie, przez ciebie krzyczy!

- Tylko nie małpo!- Krzyknęłam. – Jestem bardzo wrażliwa, ranią mnie takie słowa. I to przez ciebie krzyczy!

- Jesteś wielką jedną małpą!- Krzyknął wskazując na mnie palcem.

- Panie doktorze on mnie rani..- Zwróciłam się w stronę drzwi gdzie przed chwilą stał lekarz, ale już go nie było.  Uśmiechnęłam się zwycięsko.

- Jesteśmy zajebiści. – Odparł Harold wyciągając w moją stronę podniesioną rękę. Zrobiłam to samo i przybiliśmy piątkę.

Wyszliśmy ze schowka i ze spokojem udaliśmy się w stronę Sali Malika.  Nie wiem jakbym miała to wyrazić. To, co się dzieję teraz, to te chwilę, które warto pamiętać do końca życia. Wspominać je z uśmiechem i tylko mnie utwierdzają w tym, że nie musimy być tacy jak wcześniej byśmy mogli być szczęśliwi.  Jesteśmy przeciwieństwami osób, którymi kiedyś byliśmy i bałam się, że nasze kontakty nie będą takie radosne, że każdego dnia będziemy się martwili czy jutro też będzie nam dane spędzić razem. Nie chciałam żyć w takim strachu.  Teraz rozumiem, że nigdy nie stracimy tego, co sprawiło, że potrafiliśmy się dogadać. Bo więzi buduje się nie tylko na dobrym porozumieniu, ale na akceptowaniu wad. A my wiemy, że do ideałów na brakuję prawie wszystko, a nadal jesteśmy tymi zajebistymi ludźmi, którzy są szczęśliwi w swoim towarzystwie.

Nie wiem, kim teraz jesteśmy. Czy przyjaciółmi, czy kimś, kto stara się dążyć do związku. Prosił mnie o to bym tylko była. Chce być przy nim i zobaczyć, co będzie dalej.

- Wózek. – Krzyknął radośnie Harold. Wywróciłam oczami zatrzymując się w miejscu. – Wymiękasz?

- Nie. – Odparłam szybko. – Teraz moja kolej na śmiertelną jazdę. –Zacierałam ręce.  Harold wygodnie rozsiadł się na wózku, a ja złapałam za jego rączki śmiejąc się złowieszczo. Ruszyłam powoli coraz bardziej się rozpędzając.

- Z drogi śledzie, Harold jedzie. – Krzyknęłam z większym trudem wymijając ludzi. Jeździliśmy przez kolejne pięć minut, aż trafiliśmy na piętro naszego przyjaciela. Mecząca podróż na to drugie piętro.

- Naomi?- Usłyszałam krzyk za plecami.  Zatrzymałam się w miejscu puszczając wózek z Haroldem. Odwróciłam się widząc jak mój brat idzie w moją stronę. Zmrużyłam oczy zastanawiając się, co on tu do cholery robi.

- Kurwa. – Nagle krzyknął Harold, odwróciłam się w jego stronę. Skrzywiłam się patrząc jak pędzi wózkiem prosto na doktora, który stoi oszołomiony bez ruchu na środku korytarza.  To jest ten sam lekarz, co w schowku. Życie go nie lubi.

W ostatniej chwili pielęgniarka pchnęła doktorka na bok, a Harold wjechał prosto w ścianę. Zaśmiałam się głośno czując na sobie jego mordercze spojrzenie.

- WASZA DWÓJKA! – Krzyknął doktorek wskazując na mnie i bruneta. – MA OPUŚCIĆ SZPITAL ZA NIM WEZWĘ POLICJE!

- Nie ma takiej potrzeby.. – Zaczął mój brat, ale szybko przerwał pod srogim spojrzeniem faceta.  Chyba ma nas dość.

- Pani ich zna?- Skierował pytanie do braciszka.

- Nie. Nie znam. – Odparł szybko wycofując się.  Patrzyłam na niego zszokowana. No zapłaci mi za to drań.

- WYNOCHA. – Krzyknął, na co podskoczyłam.  Harold podniósł się z podłogi, podszedł do mnie i razem wycofaliśmy się do wyjścia, tym razem naprawdę spokojnie. Chyba nas tu już nie lubią.

Siedzieliśmy na ławce przed szpitalem. Paliłam spokojnie papierosa z wielką chęcią śmiania się cały czas. Harold siedział spokojnie obok z uśmiechem, który nie chciał mu zejść z ust. Czekaliśmy aż mój braciszek podjedzie samochodem.

- Musze zadzwonić do Malika. – Powiedziałam sama do siebie wyjmując swoją komórkę ze spodenek. Wybrałam jego numer i czekałam na sygnał.

- Dlaczego do mnie dzwonisz?- Odebrał, na co wywróciłam oczami.

- Chciałam Ci powiedzieć, że..

- Gdzie jesteście?- Przerwał mi podejrzliwie.

- Zamknij się i słuchaj. Siedzimy przed szpitalem i chciałam ci powiedzieć, że dzisiaj już do Ciebie nie przyjdziemy. Ani jutro, ani nigdy.

- Co?

- Wyrzucili nas ze szpitala. – Wyjaśniłam przegryzając wargę.

- Nie znam was. – Odparł rozłączając się.  Spojrzałam tępo na swoją komórkę i za chwilę schowałam ją do kieszeni. Zmrużyłam oczy, zagryzając wargę.

- Malik się nas wypiera. Musimy się zemścić.

Życie nieraz potrafi tak nam dopiec, że chcemy przestać istnieć. Ból jest tak wielki, że nie dajemy sobie rady. Nie wiemy jak żyć i na końcu nie gubimy tylko sensu, ale i prawdziwą siebie. Stajemy się osobą, którą nigdy nie chcielibyśmy być. Jeszcze chwile temu byliśmy szczęśliwi na górze, a za chwilę leżymy na dole i nie umiemy znowu zaistnieć.  Wtedy szukamy zapomnienia w alkoholu, narkotykach, wiemy, że to nam nie pomoże, ale daje nam możliwość zapomnieć na chwilę. A ta chwila jest wszystkim, czego pragniemy. Zagłębiamy się bardziej w dnie pijąc by o tym zapomnieć. Taka właśnie jestem. Stałam się osobą, którą się zawsze brzydziłam, lecz gdzieś w ciemności zobaczyłam to światło, które każdy Ci obiecuję. Nie muszę pić by zapomnieć, bo wystarczy jego obecność. Jak jest przy mnie Harry na chwilę mogę zapomnieć, kim byliśmy, co zrobiliśmy i kim jesteśmy teraz. Przez chwilę czuję samo szczęście. Nic więcej. Ta chwila jest warta wszystkiego.

- Twój brat mnie wywalił z kuchni. – Do salonu wszedł nadąsany Harold. Uwielbiam tak go nazywać. Z większości przez to, że tego nienawidzi.

- Dziwne. – Mruknęłam z sarkazmem, którego nie wyczuł.

- Umiem gotować i chciałem mu pomóc by jeszcze lepiej wypadł przed tą dziewczyną, ale on nie chce by ktoś się otruł. – Narzekał dalej. Co chwile przytakiwałam z poważną miną, w duchu śmiejąc się jak opętana.

- On już taki jest, Haroldzie. Nawet mi nie pozwala tam wejść. – Wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się do niego, nie mogąc już wytrzymać poważnej miny. Zmrużył oczy na swoje przezwisko.

- Bo nie umiesz gotować, zresztą nic dziwnego, że Cię tam nie wpuszcza. Wszyscy chcą żyć. – Dogryzł mi wrednie. Tym razem to ja zmrużyłam oczy.

- Byłam miła i nie skomentowałam twoich zdolności kulinarnych, a raczej ich brak, więc siedź cicho i nie wypowiadaj się na temat moich, jeśli tak bardzo pragniesz żyć. – Odparłam wracając do oglądania swojego serialu. – Przyjaciele.

- Moment. Moment. – Zaczął patrząc na mnie podejrzenie.

- Harold pogódź się z tym, że nikt nie chce jeść twoich dań. Twoje ego od tego nie umrze. – Przerwałam mu, spodziewając się, do czego dąży. A finał będzie taki ‘ to przecież przez ciebie nie chcą moich dań ‘ Oczywiście, ale nie wszystkie fakty musi wiedzieć.

- Jestem pewny, że to dzięki tobie każdy nie wierzy w moje zdolności kulinarne. Nawet moi rodzicie się pytają czy czegoś nie dosypałem.  – I proszę bardzo. Prawda dąży do światełka.

- Wszyscy chcą żyć. – Odparłam zawzięcie oglądając kolejny odcinek.

- Naomi!- Jego twarz pojawiła się przed moją, zasłaniając mi telewizor. Nie spojrzę w twoje przeklęte piękne oczy. – Spójrz na mnie. – Złapał mój podbródek i zmusił do spojrzenia na niego. – Pamiętasz, co mi powiedziałaś…

- Niczego nie pamiętam. – Przerwałam mu szybko. Wywrócił oczami.

- Powiedziałaś, że powiesz mi prawdę, gdy będę chciał się czegoś dowiedzieć o nas. A teraz przeczuwam, że w tym ty maczałaś swoje wredne paluszki.

- Masz rację skłamałam mówiąc, że wszyscy chcą żyć. – Popatrzyłam na niego z politowaniem.  Spojrzał na mnie podnosząc brew. Nie lubię jego uroku. – No dobra, ale źle przeczuwasz, gdyż to też brały w tym udział twoje wredne paluszki.

- Dokładnie?- Spytał już siadając na kanapie obok.

- Byliśmy leniami, a nasi rodzicie, gdy mieliśmy jeść wspólny posiłek zawsze nas wołali do pomocy, a nam się nie chciało. Wpadliśmy na pomysł, że za każdym razem będziemy robili na złość i zamiast cukru dodawać sól i wszystko inne zamienialiśmy, co było tylko możliwe. Aż raz pięknego dnia przestali nas prosić o pomoc. Nigdy już tego nie zrobili. Nawet bali się wypić nasze herbaty.

- Byliśmy genialni. – Skomentował. – Ale po wypadku…- zaczął pewnie schodząc na złe tory. Jego zadowolona mina szybko zmieniła się w smutek. Muszę coś zrobić.

- Haroldzie wredność i głupota nie mija. Nie w twoim przypadku. – Szturchnęłam go w ramię. Cicho się zaśmiał.

- Ty jesteś drugim wyjątkowym przypadkiem.- Pokazał mi język w niepamięć zrzucając smutek.

- A w jaja chcesz?- Spytałam śmiejąc się.

Kolejny minuty minęły nam na wojnie na poduszki. Przerwaliśmy, gdy do salonu wkroczył uroczy braciszek z miną, która mówiła za siebie. Żałował, że tu nas zaprosił. Kazał nam się uspokoić i usiadł na małym stoliczku przed nami, patrząc na nas w skupieniu.

- Jesteś moją siostrą, kochaną siostrą – zaczął zwracając się do mnie, po czym spojrzał na Harolda. – A ty jesteś kolejnym wrednym człowiekiem. Fajnym człowiekiem.  Pamiętajcie o tym. Za chwilę przyjdzie moja dziewczyna, na której mi bardzo zależy, a wy proszę możecie być normalni?- Spytał za chwilę się krzywiąc. – Za dużo od was wymagam, ale możecie opanować swoją wredność i nie robić niczego na złość?

- Stawiam warunek. – Zaczęłam, na co westchnął.

- Nie będę wredna pod warunkiem takim, że przez miesiąc codziennie będziesz mi kupował czekoladę. – Wycwaniłam się.

- To jest szantaż. – Odparł.

- Ja chce tylko czekolady, a ty ode mnie wymagasz bym nie była wredna, czyli mam przestać by sobą. -  Obroniłam się uśmiechając się zwycięsko. Szykuj się dupo, za chwile urośniesz.

- Dobra. – Westchnął. – Ale jeden dowcip, a oboje pożałujecie. A teraz możecie mi nakryć do stołu?

- Nie pomożemy. – Odparłam szybko. – No, co? Kazałeś nam przestać być wrednymi, a moje myśli, które już się włączyły na największych obrotach podrzucając mi pomysły, co mogłabym zrobić z tym nakryciem, to aż mnie korci, dlatego grzecznie tu posiedzę.

- Chciałaś na nie napluć?- Spytał Harold śmiejąc się.

- Nie. – Odparłam szczerze. – Chciałam wszystko przykleić klejem do stołu.  Nie możesz podnieść łyżki- magia.

- Dlaczego ty jesteś moją siostrą. – Wymamrotał braciszek i zrezygnowany zaczął sam szykować stół.

- Jaka ona jest?- Spytałam, gdy kręcił się po salonie. – Wredna? To może ją polubię.

- Jest przeciwieństwem Ciebie. I nie jestem pewny czy chcę żebyś ją polubiła, bo wtedy będziecie razem spędzać czas i wtedy albo mnie zostawi, albo będę miał dziewczynę w wariatkowie.

- Wystarcz, że ją opijesz to da radę z nią spędzić godzine. – Wtrącił się Harold. Zmierzyłam go zabójczym spojrzeniem, na co posłał mi buziaka w powietrzu. Ode mnie dostał środkowego palca.

- Wystarczy, że będziesz udawał, że masz mózg to może z Tobą wytrzyma. – Odgryzłam się posyłając mu uśmieszek.

- Stop!- Warknął Brian. – Nowa zasada! Dla siebie też macie być mili! Przez te kilka godzin!

- Oczywiście, Haroldzik jest taki uroczy.  A tici tici. – Złapałam go za polika i zaczęłam nimi tarmosić. 

-A Nana taka słodziutka, aż chce się ją przytulić. – Oderwał moje ręce od siebie i gwałtownie pociągnął mnie do swojej klatki piersiowej i położył rękę na mojej szyi udając, że mnie dusi.

-Kto?- Spytaliśmy razem z Brianem. Harold mnie puścił, więc wróciłam na swoje miejsce.

- Nana. – Odparł śmiejąc się. Aha.

- Dajcie mu wódkę, Harold nadal ma żałobę, jego mózg nie wrócił! Biedactwo. – Odparłam nabijając się z niego. Wstał z miejsca rzucając się na mnie, lecz szybko uciekłam. Ganialiśmy się miedzy stołem dopóki nie zadzwonił dzwonek.

- Zabije was jak coś zjebiecie. Może schowajcie się gdzieś, powiem, że skłamałem i nie mam siostry.– Odparł Brian powoli idąc w stronę drzwi. Pokazałam za nim palca środkowego.

- Dorwę Cię później. – Ostrzegł Harold.

- Lepiej dorwij swój mózg. – Odparłam pokazując mu język, właśnie, gdy zakochana dwójka weszła do środka.  Uśmiechnęłam się uroczo patrząc na wysoką brunetkę i twarde spojrzenie braciszka.

- Cześć, jestem Naomi. – Przywitałam się podchodząc bliżej ich, wyciągając dłoń. – Miło Cię poznać.

- Cześć, Candice. Cieszę się, że wreszcie mogę Cię poznać. – Podała mi dłoń.  – To jest twój chłopak?- Spojrzała zza moje ramie, zapewne na Harolda. Przełknęłam głośno ślinę. Punkt dla niej– Zatkała mnie.  Nie wiem, co powiedzieć.

Cześć kociaki :*

1. Chciałam z całego serca podziękować wszystkim, którzy mnie wspierali i wierzyli, że pokonam te cholerne egzaminy. No cóż, czy rozjebałam ich tam? nie wiem.Jednak moja zajebistość powala hahah ;d  Na szczęście mam już to za sobą, oczywiście wczoraj zostały opite, a dzisiaj umieram. ;c Biedny mój los ;d

I teraz mam już prawdziwe wakcje - jade nad jeziora z przyjaciółki jednak mam jeszcze cały tydzień i myślę, że wyrobie się z jeszcze jednym rozdziałem :D

2.  Zapomniałam co chciałam napisać... nie wiem czy to to - ale rozdział nie jest sprawdzony. Przed chwilą skończyłam go pisać, i jestem padnięta i nie mam siły go przeczytać. Wybaczcie mi błędy, jutro poprawie.  

Wql zaczęłam cwiczyć z ewką ' killera ' i rzeczywiście umieram.

Zachciało mi się pięknego płaskiego brzuszka. - 3 kg i będzie! <3

3.  30 KOMENTARZY = NOWY ROZDZIAŁ!

Wiem, ze dacie rade. Jesteście najlepsi <3

i 4 najwazniejsze - KOCHAM WAS <3

POZDRAWIAM KOCIAKI <3