Rozdział 15

Budzę się i szukam czegoś co sprawi, że ten dzień będzie się różnił od pozostałych. Szukam powodu, który sprawi, że dziś nie będzie mi wszystko obojętne.  Wszystko nie ma wyrazu. Nie przejmuje się tym co się dzisiaj może stać.  Budzę się i czuję się jakbym była w obcym miejscu.

To nie miał być mój świat.

Mój świat miał być popieprzony z równowagą dobra i zła.

Miałam wiedzieć, czego pragnę.

Miałam być zawsze tą pozytywną osobą.

Zaczynamy nowy okres gdy wchodzimy w dojrzałość,  a kończy się nasze dzieciństwo. Mam wrażenie, że nie pożegnałam tylko beztroskiego życia, ale pożegnałam prawdziwą siebie.

Nie wiem kim teraz jestem. Jedyne co jest szczerze i prawdziwe to, to , że nigdy nie chciałam stać się taką osobą jaką jestem teraz.

- To jest dobry przyjaciel rodziny. – Brian przerwał ciszę, patrząc na mnie smutnym wzrokiem.

- Oh, przepraszam. – odezwała się Candice. Posłałam jej nie wyraźny uśmiech i jako pierwsza udałam się do stołu. Usiadłam na krześle zagryzając wargę. Harry usiadł naprzeciwko mnie, a zakochańce obok siebie.

Reszta wieczoru przeminęła spokojnie.  Co chwilę udawałam, że się śmieje z śmiesznych historii, sama nic więcej nie mówiąc. Co chwilę zerkałam na Harrego widząc jego smętną minę.  Czasami czujemy się tak bardzo dobrze, że jesteśmy w stanie zapomnieć, że zawsze coś się spierdoli. Zawsze są przeszkody do bycia szczęśliwym. Mam go. Wrócił do mnie i nie jest tak jak wolałam, ale mam jego obecność. Nie wiemy kim jesteśmy, ale obiecaliśmy żyć razem i jedno głupie pytanie rozbiło naszą bańkę mydlaną. Nie poddamy się, ale czy zawsze już będziemy sami sobie stawiać przeszkody? Bo tak właśnie jest. Gdybyśmy mieli pewność do nas, nigdy te słowa by nic nie zmieniły.

- Chcesz się jutro spotkać?- spytał Harry gdy staliśmy pod moim mieszkaniem. – Jutro dla ciebie ciężki dzień, pomyślałem, że będziesz potrzebować mojego wsparcia.

- Nie. – pokręciłam głową.- Muszę przeżyć to sama.

Zagryzłam wargę czując łzy w oczach. Nie wiem co się ze mną dzieję. Być może trzy lata udawania, że nie płacze, teraz musze odrobić?

- W takim razie, wiesz pod jaki numer dzwonić. – odezwał się cicho. – Trzymaj się, nana. – przymknęłam powieki gdy jego ciepłe usta dotknęły mojego policzka. Poczułam w tym miejscu chłód gdy się odsunął. Posłał mi piękny uśmiech, który odwzajemniłam i powoli szedł do swojego samochodu. Patrzyłam jak odchodzi i miałam ochotę go zatrzymać przy sobie. Poczuć go bo bardzo potrzebowałam czuć, że nie jestem sama.

- Harry?- zawołałam za nim, gdy otwierał drzwi do samochodu.

- Tak?- spojrzał na mnie.

- Czy mógłbyś- przerwałam nerwowo połykając ślinę. – Czy mógłbyś jutro do mnie przyjechać?

- Przyjadę. – odparł uśmiechając się. Przytaknęłam siląc się na mały uśmiech. – Dobranoc.

- Dobranoc, Harold. – zaśmiałam się cicho na jego zabójcze spojrzenie i zniknęłam w ciemnym mieszkaniu. Zamknęłam drzwi na klucz i całym ciężarem oparłam się o nie, zamykając powieki.  Za godzinę będzie nowy dzień. Dzień, którego bałam się najbardziej.  Muszę zebrać w sobie siły i stanąć przed jej trumną i ostatni raz ją zobaczyć.  Ten dzień tylko pokaże, że to naprawdę koniec. Nie mamy szansy się już obudzić z tego koszmaru.  Zabiorą mi ją, zakopując w ziemi i nigdy nie oddadzą bym miała szansę naprawić swoje błędy. Nie chce tego dnia. Nie wiem jak mam go przeżyć.

Wzięłam głęboki oddech w tym samym czasie otwierając powieki. Oderwałam się o drzwi idąc do kuchni. Otworzyłam lodówkę wyjmując z niej zimną butelką wódki.  Nie mogę znaleźć innego sposobu by przetrwać.

Osunęłam się na ziemie i odkręciłam butelką biorąc pierwszy łyk gorzkiej zimnej cieczy. Skrzywiłam się, ale nie potrzebowałam niczego do popicia. Potrzebowałam jak najwięcej mieć tego w sobie. Bo cholernie boję się tego co będzie za kilka godzin.

Biorąc kolejne łyki wyobraziłam sobie, że siedzi obok mnie. Moja Terra jest i z grymasem zabiera mi butelkę by upić się ze mną. Powtarza słowa te same, za -każdym razem.

- Nie popieram tego sposobu, ale Cię w nim sama nie zostawię. – mówiąc te słowa bierze spory łyk głośno przeklinając gorycz. Wyciąga paczkę fajek i obydwie zapalamy, biorąc kolejny łyki za chuje życiowe.

Za nas.

Za przeżyty kolejny dzień.

Za godziny, które zaprowadziły nas w największe piekło.

Za miłość, która jest tak odczuwalna, ale nigdy nie nasza.

Za chwile, w których próbujemy zapić cały ból.

Za pretensję, bo nigdy nie jesteśmy dla siebie takie jakie chcemy być.

Za niedocenioną troskę i pomoc, której duma nie pozwala przyjąć.

Za obietnice, że jutro będziemy kimś lepszym, a jutro znowu okaże się marnym tym samym dniem co wczoraj.

Za ostatnie picie, ale jutro też da nam nowe powody do picia.

Za bycie razem, choć wydajemy się tak bardzo odległe.

Pilibyśmy za to, że mamy siebie.

Dziś pije przez to, że zostałam sama. Nadal czuję jej obecność, ale butelka nie jest zabierana z moich rąk. Czuję zapach tytoniu, ale nikt nie pali. Słyszę jej śmiech, ale moje usta drżą. Wyobrażam sobie jej zapite radosne tęczówki, ale moje wylewają łzy.  Czuję jej chłodny dotyk, ale jestem tu sama. Wiem, że jest, ale już jej nigdy nie będzie.

Podskoczyłam gdy w mojej kieszeni zaczął grać telefon. Olałam to, ale za piątym razem gdy ktoś nie chciał odpuścić, wyjęłam komórkę szybko odbierając, nawet nie patrząc na nadawcę.

- Jestem zajęta, przestań dzwonić. – warknęłam lekko bujając się na boki.

- Naomi?- usłyszałam po drugiej stronie, na co zamarłam. – Jesteś pijana?

- Harry?- szepnęłam gwałtownie się prostując. – Dlaczego dzwonisz?

- Dlaczego Naomi pijesz?!- warknął trochę głośniej. Momentalnie się krzywiłam.  Mój umysł wrócił do panowania nad sytuacją. Jestem świadoma tego, że każdy mój problem tak się kończy i wszyscy tak mnie postrzegają, lecz ostatnią osobą, którą chce żeby zobaczyła mnie w tym stanie, jest Harry. Dlaczego? Bo zaraz zacznę krzyczeć jak cholernie go potrzebuję. Jak bardzo go kocham i dlaczego on nie może mnie kochać?

- Jeden kieliszek na lepszy sen. – odpowiedziałam wstając z podłogi. Trzymając telefon między uchem a ramieniem wyjęłam szklankę do której nalałam kranówki licząc, że to mi pomoże.

- Nie mogłaś usnąć?- jego zatroskany głos tylko sprawiał, że z każdym jego wypowiedzianym słowem czułam się gorzej.

- Nie. – skłamałam. Nawet nie myślałam o śnie. Za kilka godzin musze założyć czarną sukienkę i pójść do miejsca gdzie zostanie po niej tylko nagrobek.

- Mogłaś poprosić, żebym został na noc. – z każdym jego słowem rozpadałam się. Moje oczy niebezpiecznie śledziły rozmieszczenie otwartej butelki wódkę, która kusiła. W tym problem – nie mogłam. W każdej naszej spędzonej chwili chciałam go po prostu przytulić lecz boję się. Chciałam go pocałować lecz wiem, że to nie odpowiednie. Żegnając się z nim byłam gotowa prosić go o to by ze mną został. Nadal czuję i widzę go jako dawnego Harrego. Ta myśl zawsze będzie w środku mnie, bo widzę każdą różnicę między nami.

-Nie mogłam Harry – westchnęłam. – Masz swój dom. Mamę, która już w myślach mnie zabija.

- To jest ostatnie miejsce w którym chciałbym być. – przeklęłam głośno ślinę.

- W takim razie, drzwi są otwarte.

Rozłączyłam się. Schowałam wódkę do lodówki wmawiając sobie, że nie mogę jej dotknąć w obecność Harrego.   Po dziesięciu minutach beznadziejnego siedzenia na kanapie przed telewizorem do środka wpakował się uśmiechnięty Styles. Złapałam głęboki oddech mając najpiękniejszy przed sobą widok. Duże opakowanie chipsów rzucił na stół, do tego dołączyły czekolady i litrowe lody. A na koniec Tymbarki.

- Koniec z piciem. – powiedział na moje podniesione brwi. – Jak szlachta zaspokoimy się soczkiem.

- Takie jest, panie. – zasalutowałam. Kolejne minuty mijały na kłótni jaki film będziemy oglądać.  Skończyło się na moim wyborze, który tylko świadczył o moich potrzebach i nabytego dzisiejszego humoru. Komedia romantyczna.  Przez kilka chwil zdołałam o wszystkim zapomnieć.

- To jest beznadziejne. – zamarudził Harry pokryty popcornem, który udało mu się zrobić by tylko oderwać się od ekranu.

- Ty jesteś beznadziejny. – spojrzałam na podłogę, na której leżał. Sam się zwalił dla jasności.

- Śmiało wytłumacz mi co w tym filmie jest niesamowitego, albo chociaż dobrego?

- Na przykład to, że ukazali jaka piękna potrafi być miłość…

- chyba samolubna… - wtrącił się, zjadając popcorn ze swojego brzucha. Wywróciłam oczami, wzdychając na tą ciężką rozmowę.  – Gdyby Edward kochał Belle nigdy by nie przemienił jej w wampira, zrobił to bo bał się wiecznej samotności.  Idealny przykład egoisty.

- Zrobił to bo szanował zdanie dziewczyny, którą kochał. Z tego co jestem świadoma, nie nazywa się to egoizmem, tylko świadczy o miłości tego chłopaka.

- Tylko, że Edward wiedział, że to nie jest takie cool jak wydaję się Belli. Sam miał takiego życia dość, a później ją na to skazał bo nie chciał być w tym sam.  Egoizm, a nie miłość.

- Bo całe życie żył sam, więc to było do dupy. A razem będą szczęśliwi wiecznie , bo ich miłość sprawia, że ten nieludzki świat nabiera sensu.

- Chyba większego egoizmu. Nie mów, że chciałabyś coś takiego przeżyć? Mogę ci załatwić takiego egoistę, dopniemy do niego lampki od choinki i też będzie się świecił. – skwitował na koniec.

- Za to Tobie doczepimy mózg, może zaczniesz myśleć. – za to dostałam popcornem w twarz. – Ał, to naprawdę bolało. Będę przez ciebie miała limo. – krzyknęłam z kpiną. Ledwo zdążyłam odwrócić głowę, a widziałam jak jego grube ciało spada na moje. – O kurwa.

****

- Moje oczy nie wierzą, że widzą Cię w sukience. – przywitał się Malik, który czekał już przed szpitalem. Uśmiechnęłam się do niego blado, po czym obeszłam go łapiąc za rączki jego wózka. Postanowiliśmy na pieszo dojść do kościoła.  Tą drogę przebyliśmy w ciszy, nie mając chęci na jakiekolwiek słowa. Cóż, moje oczy nie wierzą, że będą patrzeć jak zakupują moją przyjaciółkę w ziemi.

- Naomi! – usłyszałam krzyk przedzierający się przez głośną muzykę. Odwróciłam się na pięcia. Terra biegła w moją stronę.

-  Co tam?. – spytałam gdy cała zdrowa z wielkim uśmiechem stanęła przede mną.

- Obiecaj mi, że na mój pogrzeb założysz czarną sukienkę. – zaczęła poważnym głosem. Zesztywniałam patrząc na nią  w szoku. – Wiem, że nigdy nie nosisz sukienek. Nawet nie masz jednej oprócz tej co Ci kupiłam. Możesz zrobić to dla mnie  i ją wtedy założyć?

- Terra przestać pierdolić takie głupoty, bo mnie przerażasz. – warknęłam patrząc na jej poważną twarz. Próbowałam znaleźć jakieś rozbawienie, lecz jej powaga w oczach tylko gorzej na mnie wpływała. Dlaczego mówi o swojej śmierci?

- Obiecaj mi to. – naciskała. -  Chce żebyś pierwszy raz założyła sukienkę w wyjątkową chwilę.

- Jak kurwa twój pogrzeb ma być wyjątkową chwilą?

- Będzie, bo wtedy uwolnię się z tego piekła.

Pojedyncza łza spłynęła po moim policzku, którą szybko starłam drżącą dłonią.  Widziałam jak Malik nerwowo wyciera spocone ręce o czarne spodnie garnituru. Nie może pohamować drżenia rąk. Chyba oboje zrozumieliśmy, że ta wścibska osoba i wiedźma była dla nas kim ważniejszym niż myśleliśmy. Tylko, że jej tu nie ma, a nasze poczucie winy rośnie coraz bardziej. Nigdy nie potrafiłam zrozumieć śmierci. Dlaczego jeden człowiek umiera, a drugi nadal żyję? Czy my wszyscy nie urodziliśmy się z tą samą szansą na życie? Czy nie wszyscy urodziliśmy się równi by dożyć starości? Co się dzieję z tym światem? To ja zasługuję na śmierć. Nie ona.

Doszliśmy zbyt szybko do miejsca w którym zbierało się coraz więcej ludzi. Nawet nie miałam siły rozglądać się za znajomymi twarzami.  Ustawiliśmy się na samym końcu kościoła powstrzymując łzy przez całą mszę. Nawet nie wiem jak i kiedy znalazłam się na cmentarzu. Poruszam się dzisiaj jak w amoku. Wszystko jest zamglone.

Lekko podskoczyłam przestraszona czując obcy dotyk na swoim ramieniu. Spojrzałam się w bok natrafiając na zielone tęczówki Harrego. Uśmiechnął się do mnie pocieszającą, lecz ja nie umiałam tego odwzajemnić. Niepewnie oderwałam jedną rękę od rączki wózka i opuściłam ją wzdłuż swojego ciała. Zacisnęłam ją w pięści i szybko rozluźniłam czując czyjś dotyk. Spojrzałaam w dół widząc jak palce Harrego łączą się z moimi.  Ścisnęłam jego dłoń mocniej, ciężko oddychając.   Słowa wypowiadane przez kapłana odbijały się echem w moich myślach. Wiedziałam że widok trumny w wykopanym dole zostanie w mojej głowie na zawsze, pokazując mi za każdym razem gdy zamknę powieki. Widząc tyle zapłakanych twarzy, słysząc krzyki mamy Terry, by zwrócili jej córkę, czułam jakbym sama siebie zakopywała obok swojej przyjaciółki. Zabrano mi część mojego życia, której nigdy nie okazałam.  Czuję jak coś we mnie umiera, mam ochotę krzyczeć by tego nie robili. Nie mogą jej zakopać w piachu, ponieważ ona się obudzi. Obudzi się i wszystkim płaczącym każe przestać  płakać. Każe się śmiać, bo musimy zabrać swe tyłki do kupy i dostrzec wartości życia. Nie mogą mi jej zabrać. Chce się położyć obok niej bo teraz, powietrze stało się jakby cięższe, rani mnie gdy biorę każdy oddech. Słońce, jakby zbladło w swoich promieniach. Cały świat jakby ucichł. A jej radosny śmiech stał się tylko wspomnieniem.

Zgubiłam chwilę w której łzy niepohamowanie zaczęły wypływać z moich oczu.  Patrząc jak wszyscy podchodząc do zakopanego grobu zakrywając go wieńcami i podpalając znicze, nie zorientowałam się, że Malik o własnych siłach wstał z wózka, dopóki  nie poczułam jego ciepła gdy zamknął mnie w szczelnym uścisku.  Przytuliłam go z całych sił wypuszczając kolejne łzy na mokre policzka. Nie obchodziło mnie kto mnie zobaczy w takim stanie. Nie czułam nic innego, oprócz bólu, który rozdziera moje ciało na małe kawałeczki.

- Damy radę, mała. – wychrypiał do mojego ucha. Przytaknęłam i delikatnie odsunęłam się od niego patrząc na jego zapłakaną twarz.  Wzięłam go pod rękę wcześniej drżącą ręką zabierając od Harrego reklamówke z zniczami.  Gdy wszyscy zaczęli opuszczać cmentarz powoli doszliśmy do jej grobu upadając na kolana.  Próbowałam podpalić znicz, lecz z każdą próbą zapałka szybko gasła parząc moje palce.

- Daj. – odezwał się Zayn. Oddałam mu wszystko, martwymi oczami patrząc na kolorowe wieńce.

- To nie może być prawda. – szepnęłam dławiąc się własnymi łzami. – Wróć do nas, Terra. Błagam wróć!

- Naomi, Zayn…- zesztywniałam słysząc nad nami zapłakany głos. Powoli wstałam pomagając Zaynowi zrobić to samo. Obydwoje odwróciliśmy się do osoby, która tak łudzącą przypominała naszą przyjaciółkę.

- Pani West.- szepnęłam. Nie minęłam minuta, a złapała naszą dwójkę w mocnym uścisku. Zagryzłam wargę, delikatnie ręką przejeżdżając po jej plecach.

- Cieszę się, że wy jesteście cali. – szepnęła po czym odsunęła się od nas.  Przytaknęliśmy, a starsza kobieta zrobiła kilka kroków w bok nachylając się nad grobem własnej córki. Spojrzałam na przyjaciela porozumiewawczo i wróciliśmy do miejsca w którym stał Harry, a obok niego mój brat z Candice.

Zayn jak tylko doszliśmy usiadł na wózku, który przejął mój brat kierując się we trójkę w stronę samochodu. Zostałam z Harrym. Stojąc naprzeciw sobie patrzyłam w jego smutne oczy. Nie obchodziło mnie jakie to było złe, potrzebowałam tego.

- Czy..- przerwałam czując suchość w gardle. – Możesz mnie przytulić?

Nie odpowiedział, tylko szybko wziął mnie w swoje ramiona, zamykając w nich . Przymknęłam powieki wtulając się w niego jak tylko najbliżej mogłam. Moje oczy wypuszczały coraz mnie łez. Nie mogłam uwierzyć, że to już koniec. Nie ma nic więcej. Nie ma już jej. Wszystko właśnie tak podpowiadało, lecz nie jestem w stanie tu uwierzyć. Nie dociera to do mnie. Nie akceptuje tego.

Dokładnie nie pamiętam jak zleciała droga powrotna. Pamiętam jak Harry wziął mnie na ręce i zaniósł do samochodu , gdzie w środku także mnie przytulał pod moją prośbą. Bałam się, że on też mnie zostawi.

- Nie zostawiaj mnie, proszę. – szepnęłam do jego klatki piersiowej.

- Nigdy tego nie zrobię.

Po tych słowach odpłynęłam. 

Od autorki:

Witajcie moje kochanie kociaki, lalalla , tęskniliście?:*

Wróciłam z pierwszych wakcji i nigdy nie mogło być lepiej! Najlepsze wakcje forever! Żadne słowa nie wyrażają jak pięknie tam było!!! Mam tylko nadzieję, że wy spędzacie swoje wakacje tak pięknie jak, ja zaczęłam swoje < 3 Życzę wam tego!

A teraz czekamy do sierpnia i moje mordy LONDYN WITA<3

A teraz co do rozdziału, wracamy do smutasów;c może kiedyś nauczę się pisać  o szczęściu....

A bym zapomniała.

Zwracam się do wszystkich, jednak chce wyróżnić jedną osobę, która nie wiem? myśli, że jestem idiotką? No chyba tak.  Na początku prosiłam, żeby jedna osoba nie pisała kilka komentarzy niby jako ktoś inny. Do cholery to widać, po drugie - nie pomaga. Po trzecie. - tylko wkurwia mnie. 

Więc osoba, która dodała kilka komenatrzy pod ostatnim rozdziałem, spierdoliła mi pożądnie humor, to dlatego tak długo pisałam ten rozdział, bo aż mi sie odechciało!

Na przyszłość, nie chce mi sie pisać tego po każdym rozdziałem, ale jak powtórzy sie sytuacja to przysięgam, że zrobie coś głupiego, bo zawsze działam pochopnie i nie zdziwie się jak zawiesze bloga przez takie właśnie osoby. Pohamujcie, bo to kurwa nikomu nie jest potrzebne.

A innym  dziękuje za piękne komenatrze, które są moim światełkiem w blogspocie i w pisaniu!

30 KOMENATRZY= NOWY ROZDZIAŁ!

ASK 

TT

CROMINAL

pozdrawiam, buziaki :*