Rozdział 16

Miesiąc później

Próbowałam walczyć o swoje szczęście. Toczyłam walkę sama ze sobą by nie być tym, kim jestem dzisiaj.  Próbowałam pokonać swoje uczucia, które mnie skłaniały do najgorszych czynów. Starałam się odzyskać siebie, choć w najmniejszym kawałku. Chciałam poczuć się żyję. – Każdą walkę przegrałam.

Odpuściłam i czekałam na najgorsze lub najlepsze i to, co się dzieje teraz, jest tak wiele do określenia rzeczy, a mi brakuję słów. Nie potrafię stwierdzić czy to jest dobre czy złe. Czy powinnam nadal w tym trwać czy dawno uciec. Czy miłość jest moim ratunkiem czy kolejną zgubą. Czy przyjaźń, która mi została odzyska we mnie najlepsze uczucia, czy sprawi je gorszymi. Czy chce żyć czy umrzeć.

- Czy kiedyś przestaniesz mnie pilnować całymi dniami?- Usłyszałam nad sobą znudzony głos przyjaciela. – Odkąd wróciłem ze szpitala, ciągle ze mną siedzisz.

- Bo chcę.- Burknęłam nadal patrząc w swój cel. Czarną ścianę, która nic mi nie pokazywała.

- Nie możesz ciągle się bać, Naomi. – Westchnął. – Kocham cię moja mała dziewczynko, ale nie możesz siedzieć przy mnie, bo boisz się, że zaraz odejdę. Co jeśli któregoś dnia będę musiał?

Zesztywniałam po jego słowach. Moje serce niebezpiecznie zaczęło szybciej bić. Moje oczy zaczęły gromadzić słone łzy, warga niebezpiecznie zaczęła drgać, a mój głos się załamał.

Zeskoczyłam z łóżka, na którym leżeliśmy, stanęłam na miękkich nogach podchodząc szybko od okna. Spojrzałam na ponury widok za oknem. Deszcz uderzał o szybę pojedynczymi kroplami, które za chwile beztrosko błądziły coraz niżej i niżej. Jakby to była moja dusza. Płaczę, nieustannie płacze i błądził coraz niżej i niżej.

-Na komisariacie. – Zaczęłam nerwowo przełykając ślinę. – Gdy zeznawałam, powiedzieli, że najlepszym wyjściem będzie wyjazd. Chcesz wyjechać, prawda?

Spytałam spokojnym głosem. O dziwo każde słowa wypowiedziałam obojętnym tonem, chowając w sobie ból tych słów.

- Oni nie odpuszczą. – Szepnął jakby bał się, że nie jesteśmy sami, a intruz podsłuchuje nas, śledząc nasz każdy ruch. Bo tak jest, wszyscy to wiemy. Chcą nas zabić.  – Minął miesiąc, ale oboje wiemy, że to cisza przed burzą.

- Masz rację. – Przyznałam. – Musisz wyjechać.

- A ty? – Spytał. – Chyba nie chcesz tu zostać.

- Nie chce uciekać przed śmiercią.  Tyle lat ją goniłam, aż wreszcie mi się udało. – Wzruszyłam ramionami, nadal patrząc przez okno. Z dala było słychać pędzący samochód z każdym bliższym metrem zwalniał, aż moje oczy dostrzegły czarny samochód z przyciemnionymi szybami. Powoli zatrzymał się po drugiej stronie naprzeciwko naszego mieszkania. Przez ciemne szyby nie mogłam dostrzec nikogo w środku, ale mogę przyrzec, że ich wzrok jest skierowany na okno, w którym stoję.

Stałam tam bez ruchu. Nie bałam się ich obecności, wręcz cieszyłam się, że niedługo spotkam się z moją Terrą, której pragnę powiedzieć jak bardzo ją kocham.

Za chwilę samochód z piskiem opon ruszył znikając zza zakrętem.  Byli tu. Jak każdego dnia. Jak każdej godziny. Gotowi nas zabić.

 Bez słowa opuściłam mieszkanie nie zwracając uwagi na krzyki Malika.  Minął pieprzony miesiąc odkąd jej nie ma. A wciąż czuję jej obecność. Jakby oddychała obok mnie. Jakby trzymała mnie za rękę i prowadziła bezpiecznie przez dalszą drogę. Lecz gdy się rozglądam jestem sama i to uczucie, które jest ze mną w każdej chwili to tylko iluzja, która nigdy nie wystarcza.

Wsiadłam w swój naprawiony samochód i jak najszybciej ruszyłam z podjazdu. Patrzyłam na jezdnie, jedną ręką sięgając do miejsca pasażera. Palcami starłam się wyszukać mały guzik z boku siedzenia, ukryty na samym dole. Za chwile siedzenie podniosło się do góry, ukazując ukryty schowek na wszystkie używki.

- Kurwa. – Warknęłam patrząc, że mój zapas alkoholu został zabrany. – Styles. – Warknęłam przez zęby. To z pewnością jego sprawka. Zaciskając ręce na kierownicy ze złości opuściłam fotel i dodałam gazu coraz z większym fartem wymijając samochody. Krążyłam między nimi przybierając na prędkości, gdzieś w samochodzie zaczął wariować mój telefon grając rockową muzykę. Zacisnęłam usta w cienką linie bez zamiaru odbierania. Cokolwiek ktoś chciał, ktokolwiek to był – nic nie jest ważne.

Jechałam przed siebie i sama nie wiedziałam gdzie i w jakim celu. Chciałam na chwilę odetchnąć innym powietrzem, nie tym, co się kłębi każdego dnia wokół nas. Często zastanawiałam się, kto nam zatruwa nasze powietrze, przez które ciężko oddychać. Zrozumiałam, że to zawsze byliśmy my. Niszczymy się.

Zniszczyliśmy Terre. Kochaną dziewczyną, która chciała tylko lepiej żyć. Walczyła o każdy lżejszy oddech dla swojej duszy. Wierzyła w jej obiecane piękno i czekała na nie pośród ciemności. Marzyła za nas wszystkich i wymarzyła dla nas lepszy świat. Mówiła.

- Kiedyś uciekniemy z tej dziury. Zamieszkamy obok siebie, a nasze dzieci będą się razem bawić na naszych podwórkach, a my wszystko zrobimy by tylko nie stali się tacy jak my.

Śmiałam się z tego absurdalnego marzenia, ponieważ nigdy nie zaszłam myślami tak daleko. Nie chciałam domu i dzieci. Nie chciałam tego odkąd zostałam bez Harrego. 

Była naszym światełkiem w ciemnej dziurze, a my ją zniszczyliśmy.  A teraz… teraz robimy to sami sobie. Nie boję się swojej śmierci. Nie boję się, że Malik wyjedzie zostawiając mnie tu, bo nic tak nie przeraża mnie od myśli, od prawdy od rzeczywiści, którą jest- Oni chcą zabić Harrego.

Wróciłam ze swoich myśli, które sprawiały, że miałam ochotę ich wszystkich pozabijać by nie mogli mu grozić, gdy usłyszałam głośne trąbienie za sobą. Mógłby być to kolejny zirytowany kierowca, jednak tylko jedna osoba jeździ takim samochodem. Widząc go w lusterku bocznym przyśpieszyłam gazu z zamiarem zgubienie wścibskiego ogona.  Samochód za mną przyśpieszał również z każdym moim nowym tempem. Mój telefon nadal dzwonił, a ja uśmiechnęłam się przebiegłe widząc w lusterku, że mój prześladowca trzyma telefon przy uchu.

Dodałam gazu widząc przed sobą pustą drogę, wcześniej wjechałam w boczną uliczkę jadąc jak szalona, nie panowałam nad nogą, która tylko zwiększała prędkość. W lusterku odbijały się światła puszczane z tyłu. Zignorowałam je. Każdy, kto uczestnicy w wyścigach wie, że mruganie światłami oznacza prośbę o zatrzymanie się.

- Kurwa. – Przeklęłam widząc, że drogą przede mną przybiera coraz węższy kształt czarnej szlaki. Z taką prędkością nie było szans na wyrobienie się. Samochód za mną coraz bardziej mrugał światłami, a ja mogłam stać przed ostatecznym wyborem. Zatrzymać się lub ryzykować i umrzeć.

Zacisnęłam ręce na kierownicy, ostatni raz spojrzałam się w lusterko widząc jak jego samochód rozsądnie zwalania. Przymknęłam powieki biorąc powietrze i otworzyłam je, wypuszczając powietrze.

Z całych sił stopą nacisnęłam na hamulec, samochód zaskoczony zaczął niespokojnie ślizgać się po wirze tyłem zjeżdżając na prawy bok zbliżając się w stronę drzew.  Do końca możliwość przekręcałam kierownicę w lewą stronę, próbując powstrzymać samochód przed wypadkiem.

To nie ja ucierpię, tylko on. Wierzyłam, że mu zależy, lecz nie wiedziałam, dlaczego, w jaki sposób, jakim cudem może komuś zależeć na takiej osobie, jaką jestem ja.

Gdy mój samochód całkowicie niezgodnie z moim prośbami zaczął kręcić się dookoła widziałam swój koniec. Widziałam Terre siedząc na miejscu pasażera. Jej przerażoną twarz, gdy patrzyła na mnie z bólem i wtedy zamarłam. Przestałam walczyć z samochodem, moje stopa oderwała się od hamulca, moje ręce na kierownicy rozluźniły się by koło mogło się przekręcić we właściwe miejsce.  Z szeroko otwartymi oczami, z których już płynęły łzy patrzyłam na moją przyjaciółkę. Nie potrafiłam oderwać wzroku, mimo, że byłam świadoma, że mój samochód nadal się kręci bez żadnej kontroli zbliżając się w najbliższe drzewa.

- Naomi! – Słyszałam głośny pełny bólu krzyk gdzieś z daleka. Znałam ten głos i tylko dla niego zaczęłam hamować, lecz widząc moją Terre obok zapomniałam, dlaczego chciałam walczyć, liczyło się, że jest tu.

- Walcz. – Usłyszałam jej cichy głos, łapiąc po raz ostatni jej spojrzenie, po czym zniknęła.- Walcz. – Echem jej słowa rozeszły się w samochodzie, nadal siedziałam jak zaczarowana. – Walcz, dla mnie Naomi.

I mimo że byłam tu sama, słyszałam jego głos. W jednej sekundzie złapałam za kierownice i nacisnęłam na hamulec.  Przez kolejne sekundy samochód niebezpiecznie warczał, aż w końcu zatrzymał się przed samymi drzewami.  Ręce mi drżały, a oczy nadal wypłakiwały łzy, które nie chciały się skończyć.

- Wybacz mi – szepnęłam, bo ja nie umiem sobie wybaczyć.

Jak w amoku słyszałam otwarcie moich drzwi, a później krzyki, głośne krzyki, których nie potrafiłam zrozumieć, następnie w jednej sekundzie zostałam wyciągnięta na zewnątrz i schowana w ramionach. Patrzyłam nieprzytomnymi oczami przed siebie, nie wykonując żadnego ruchu. Była tam.

Stała niedaleko nas. Uśmiechała i widziałam jak lekko uchyliła usta, lecz nie byłam wstanie niczego usłyszeć. Ciche szepty obok mojego ucha zagłuszały jej głos. Tak bardzo chciałam do niej podbiec, lecz stałam jak wryta trzymana w mocnym uścisku.

- Nie. – Szepnęłam, gdy jej sylwetka z każdym krokiem w tył się rozmazywała. Nie zostawiaj mnie. Proszę, nie zostawiaj mnie.

- Naomi!- Głośny krzyk przedarł się przez moje uszy. Ręce na moich ramionach, które trzęsły mną przywróciły mnie do myślenia. Zamknęłam powieki próbując sobie przypomnieć twarz mojej przyjaciółki, która już zniknęłam. Otworzyłam i zobaczyłam przed sobą przestraszone zielone tęczówki.

- Co ty do cholery kurwa robisz… - krzyczał, a ja miałam kolejny powód do nienawidzenia siebie. To ja byłam przyczyną jego strachu. To ja wpędziłam go w życie, którego nie ma szansy przeżyć, to przeze mnie tu jest, cały zdruzgotany ze strachem w oczach. Mój kochany Harry. Kochany Harry, który przeze mnie umiera.

- Proszę przestań być taka. – Jego ton zniżył się do szeptu. Jego głoś drżał, a zielone tęczówki już nie błyszczały. Umiera przeze mnie.

- Jaka?- Również szepnęłam drżącym głosem.

- Zimna. – Odparł z bólem. – Przestań być taka zimna.

- Nie umiem być inna…

- Potrafisz być moją Naomi. Nie tą przed kilku lat, nie zimną tą, co teraz, tylko tą z przed miesiąca. Wredną nienawidzącą wszystkich przerażoną Naomi, która gdy się uśmiechnie, sprawia, że tracę oddech. Naomi, którą chciałem się opiekować i dać do zrozumienia, że nie potrzebuję miłości, którą mieliśmy dawniej, tylko, że potrzebuję miłości dziewczyny, którą mam teraz.

- Nie mam nic do zaoferowania. – Szepnęłam.

- Jesteś wszystkim, czego pragnę.

- Jestem wszystkim, co Cię niszczy.

- Jesteś wszystkim, co mnie naprawia. Kiedy zrozumiesz, że nie jestem tu, bo byłaś kiedyś częścią mojego życia. Jestem tu, bo pewnego dnia zobaczyłem dziewczynę na moim torze, która jednym spojrzeniem w moje oczy zatrzymała cały mój świat.

- Nie jestem idealną osobą do kochanie, Harry. Tym bardziej na to nie zasługuję. Nie zasługuję na twoją miłość.

- Proszę cię o to byś podarowała mi wszystkie twoje dni. A każdego dnia będę pokazywał, jaką jesteś piękną osobą w moich oczach. Każdego dnia będę udowadniał, że jesteś jedyną dziewczyną, na której mi tak bardzo zależy. A gdy to wreszcie zrozumiesz, nigdy nie pozwolę Ci w to zwątpić.

- Chcesz ze mną być przez te wszystkie dni? A co jeśli jestem gorszą osobą niż myślisz?

- Nie możesz być gorsza od moich demonów.  A teraz, gdy  Pani pozwoli pocałuje Panią.

Nim zdążyłam odpowiedzieć wydając na to zgodę, jego usta zaatakowały moje w słodkim pocałunku, który stawał się coraz bardziej brutalny, gdy nasze języki toczyły walkę, w tej chwili wszystko odpłynęło z mojej głowy. Czując jego usta mogłam tylko wyczuć jak w środku cała ze szczęścia robię fikołki, a motyle atakują mój brzuch. Napierał swoim ciałem na moje przygniatając mnie do mojego samochodu. Oderwaliśmy się od siebie potrzebując powietrza.

- Wywalę twój samochód na złom, ale za nim to zrobię, najpierw Cię w nim przelecę. – Zaśmiałam się w jego usta i nie chciałam protestować.

- A co jeśli powiem, że tego nie chce? – Spytałam zaczepnie, gdy zaczął powoli nas wpakować na tył samochodu.

- Dostaniesz w tyłek za kłamstwo. – Odparł zamykając za nami drzwi, przy okazji nimi kłapiąc i zdobywając moje zabójcze spojrzenie. Uśmiechnął się czule, a ja się rozpłynęłam.

- Nie chce… - nie dano mi do kończyć, gdy jego usta stłumiły moje słowa. Z każdą sekundą nasze pragnienie rosło, nie wytrzymam zbyt wiele, jego ręce błądziły po całym moim ciele, rozgrzewając mnie i wzbudzając podniecenie. Muszę go poczuć w tej chwili, bo tego pragnę. Potrzebuje by uwierzyć w jego wszystkie słowa, by poczuć, że jestem jego tak jak on jest mój. Słyszę jak rozpina rozporek, zdejmuje spodnie wraz z bokserkami do kolan, a następnie zabiera się za moje szare dresy przy okazji ciągnąc za gumkę moich koronkowych majtek.  Unoszę nogi w górę by mógł zdjąć je do końca, za nim zgina moje nogi w kolanach i unosi w górę, wyjmuję ze spodni prezerwatywę i zakłada ją na członka, po czym napiera na mnie całym swoim ciałem, wchodząc we mnie powoli.  Cichy jęk uciekł z moich ust, gdy rytmicznie zaczął się poruszać, wypchałam biodra w wspólnym rytmie, gdy jego usta błądziły po mojej szyi przegryzając skórą.

- Jesteś tak cholernie piękna. – Wyszeptał przegryzając płatek mojego ucha. Wplątałam w palce w jego włosy i pociągnęłam za nie, rozumiejąc mu ruch jego usta wróciły do moich, tłumiąc moje kolejne jęki.  Nasze ciała poruszają się w szybkim ruchu, kiedy uczucie na dole brzucha rośnie na silę, uwalniając mnie w wielkiej rozkoszy dochodzę. Kilka kolejnych pchnięć, a Harry nade mną szczytuje.

- Jesteś cudowna. – Wyszeptał, czule całując mnie w usta.  Z ciężkim wdechem opada głową na moją klatkę piersiową, oboje próbujemy wyrównać oddechy. Gdy tak leżymy przez kolejne minuty, moje palce delikatnie gładzą miękkie brązowe loki, gdy jego palec wyznacza kształty na moich brzuchu.

- Nie chce, ale musimy się zbierać księżniczko. – Mruczy, a ja wywracam oczy na przezwisko. Powoli wstaje wychodząc ze mnie, ściąga prezerwatywę, po czym otwiera okno guzikiem i ją wyrzuca, zakłada swoje spodnie i pomaga mi się ubrać.  

Wychodzimy ze środka z szerokimi uśmiechami, których nie da się ukryć. Gdy łapie mnie za rękę i ciągnie w stronę swojego samochodu, napieram butami na ziemie. Patrzy na mnie niewyraźnie przez ramie.

- Ktoś przyjedzie po twój samochód. – Zaczął i wiem, że wolałby nie uzyskać mojego sprzeciwu.

- Mogę wrócić sama. – Odpowiadam, a on wciąga szybko powietrze. – Zaufaj mi.
Przez chwilę mierzymy się spojrzeniami, po czym zrezygnowany wzdycha.

- Masz jechać za mną. – Warknął. – Powoli.

- Harry, co z zostańmy przyjaciółmi? – Zadałam pytanie, które mnie męczy przez cały miesiąc. Bałam się usłyszeć odpowiedź, lecz gorsze jest życie w niewiedzy.

- To zawsze jest do bani. – Odparł – Po wielu uderzeniach siostry i jej długich przemowach, po czasie spędzonym z tobą zrozumiałem, że bycie twoim przyjacielem to za mało. Chce czegoś więcej.

- Masz szczęście, naprawdę już chciałam Cię strzelić gruzem z procy by wybić to z głowy.

Odparłam z uśmiechem, po czym zamknęłam się w samochodzie odpalając silnik. Poczekałam, aż Harry zrobi to samo, aż w końcu powoli ruszyłam za nim do mieszkania.

 ****

- Malik ty szmato, gdzie są piwa?- Zawołał Harry z kuchni. Wywróciłam oczami stojąc w progu drzwi do salonu, gdzie Zayn leżał rozwalony czekając na mecz.

- Byłoby gdybyś je kupił, dziwko. – Odwarknął, na co mimowolnie się uśmiechnęłam. Ta dwójka od samego początku zaczęła, jako wrogie i nic nie prowadziło do ocieplenia stosunków, nie po tym jak Styles wszedł w plan z naszym wrogiem i próbował go zabić. Wtedy zmusiłam Malika do obietnicy, że nigdy nie zrobi mu krzywdy. Niechętnie, ale się zgodził, więc następnie dni unikał go jak tylko mógł by pohamować swój gniew, dopóki nie zaatakowali nas i już nie było czasu na złość. Zaczęliśmy walkę o przetrwanie, a dziś dogadują się o wiele lepiej i każda złośliwa dogryzka jest żartem.

- Jakbyś powiedział to bym kupił, suko. – Harry wszedł do salonu trzymając w ręce piwa. – Ale spokojnie mordo, mamy zapas Naomi z samochodu.

I jak gdyby nic usiadł obok Malika i razem zabrali się za picie mojego alkoholu patrząc jak banda kretynów na mecz i drżąc się jak baby, gdy pudłowali w bramkach.  Wzięłam poduszkę, która leżała na podłodze i rzuciłam ją w tył głowy tego głąba.

- Za co?- Odwrócił głowę z pretensjami.

- Za gówno.

Posłał mi słodki uśmieszek z dołeczkami i wrócił do oglądania. Nie kłóciłam się, wiedziałam, że gdyby nie oni, dawno bym zapiła się na śmierć. Byli moją deską ratunku, choć wkurwiali mnie, gdy zabierali mi alkohol, doceniałam to.

Wyszłam na zewnątrz siadając na schodkach przed mieszkaniem. Wyjęłam paczkę fajek i jedną odpaliłam czując natychmiastową ulgę.

Uśmiechając się sama do siebie na wspomnienia w samochodzie, spojrzałam w prawy bok, a tuż za rogiem, stał czarny samochód. Ten sam, co rano. Tym razem chłopak opierał się o maskę paląc papierosa.  Widziałam z daleko jego całą twarz, krótkie brązowe włosy postawione do góry, rozwiewane przez lekki wiatr. Oczy z daleka wydawały się wręcz czarne, a jego usta zaciśnięte na fajce, którą za chwilę opuścił na ziemi przydeptując butem. Po czym podniósł głowę, spojrzał w moim kierunku, uśmiechnął się przebiegle, wsiadł do samochodu i odjechał.

Przez kilka minut bez ruchu patrzyłam się w miejsce, w którym stał i próbowałam znaleźć rozwiązanie. Jak chronić Harrego i Zayn, gdy każdy nasz ruch jest śledzony, a o naszym końcu decyduję gang pogrążony w żałobie za swoim przywódcą, za bratem, którego pragną pomścić naszą śmiercią.

Właśnie miałam wrócić do środka, gdy zajechał jakiś samochód. Różnił się od tych, co nas śledzą, jednak przyprowadził groźniejszą osobą, którą szybko rozpoznałam, gdy jak piorun wysiadła z samochodu mierząc mnie zabójczym spojrzeniem. Szybko wstałam przełykając głośną ślinę, gdy kobieta stała przede mną i gdyby wzrok zabijał, leżałabym martwa.

- Zostaw w spokoju mojego syna, mała szmato. – Syknęła. – Ostatni raz to mówię! – Dodała, po czym poczułam ostry ból na policzku. Przejechałam po nim palcami nie wierząc, że mnie uderzyła.

Posłała mi ostanie gardzące spojrzenie, wyminęła mnie i weszła do mojego mieszkania wołając imię Harrego.

Teraz wiem, że objawiałam się nie tych ludzi o zabranie mi Harrego. Nikt nie może być silniejszy od władzy matki, która chce zabrać mi mojego kochanego Harrego. 

Od autorki: Cześć!

Stan : wkurzona!

Chcę wam powiedzieć coś ważnego. Nigdy nie byłam cierpliwym człowiekiem i nigdy nie będę i nie jestem typem, który jest pewny siebie, dlatego przez małą ilość komenatrzy na moich blogach pod rozdziałami, sprawiły, że wątpiłam w to co piszę. Dlatego,  powstało takie coś jak limit, bo to mi pomaga. Widzę, że ktoś to czyta i komentuję, a dzięki temu - chce mi się pisać rozdziały i robi się to lepiej. 

Pisałam, że jak nie będzie takiej ilości komentarzy ile wyznaczyłam, kończe pisać, i proszę bardzo oto znajdujemy sie w takiej sytuacji. 

Mam zły okres w życiu, chociaż zły to nietrafne określenie, raczej bardzo chujowy, a moje nerwy się tak poszarpanę, że stałam się osobą przy której teraz lepiej nie przebywać. 

Miałam już nie dodawać rozdziału, ale po pierwsze- zależy mi na tym blogu i trudno mi tak to skończyć, ale to nie znaczy, że nie mogę przenieść gdzieś indziej, a po drugie mimo mojej otoczki ciemności wiem, że człowiek czasem potrzebuję drugiej szansy, dlatego dodałam rozdział.

Tak, masz rację, jestem suką. Wielką suką, wiem to.  I jeśli jeszcze raz to sie zdarzy, kończe z tym blogiem tutaj, naprawdę tak ciężko napisać jedno słowa gdy ktoś stara się godzinami napisać rozdział ?.  Jeśli wam się nie podoba coś to wal śmiało, bo wcale nie myślę, że piszę swietnie i zasługują na mase komenatrzy, ale te kilka które wyznaczam - myslę, że mi sie należą. To od was zależy, czy będzie następny rozdział.

I jak wszyscy zauważyli, rozdziały już się nie pojawiają regularnie, - wszystko się u mnie spierdoliło w życiu, więc to też. 

Pozdrawiam , całuję - zdzira. ;*


30 KOMENTARZY = NOWY ROZDZIAŁ!