Rozdział 18

- Kto Ci powiedział, że zamierzamy wyjechać?- spytałam zmęczona siadając na fotelu. Harold usiadł na drugim fotelu uważnie śledząc ruchy swoje siostry.

- Zayn się wygadał. – wzruszyła ramionami zadowolona siadając obok winowajcy tego całe zdarzenia.

- No co?- spytał na nasze spojrzenia. – Skąd mogłem wiedzieć, że ona nie wie?

- Bardzo dobrze, że mi powiedział, bo byś mnie kretynie zostawił tu samą! – krzyknęła w stronę Harolda.  I ja mam z tą dwójką wytrzymać codziennie?

- Nie podnoś głosu!- warknął Harold. – Nawet nie ma rozmowy! Nigdzie z nami nie jedziesz!

- Naomi ratuj?- zwróciła się do mnie posyłając mi błagalne spojrzenie.

- O nie nie nie nie, nie wciągajcie mnie do tego. I tak już jestem martwa, gdy wasza matka się dowie, że próbuje zabrać jej kolejne dziecko.

- Widzisz Nao się zgadza! – krzyknęła wymachując rękami w górę w geście zwycięstwa. – Zayn także.

- Nawet nie pytałaś…

- Zamknij się!- przerwała Malikowi w pół zdania. Zaśmiałam się, lecz widząc wściekłe spojrzenie Harolda, szybko spoważniałam.

- Nie jedziesz! – odezwał się ostatecznie brunet. Wstał z fotela kierując się w stronę schodów. Oczywiście, nieugięty braciszek zakończył rozmowę.  A za nim wstała nieugięta siostrzyczka.

- Robiłam wszystko by pomóc waszej dwójce, teraz chce żebyś ty pomógł mi.

Szepnęła z słyszalnym bólem w głosie. Przełknęłam głośno ślinę patrząc zatroskanym wzrokiem na mojego chłopaka. Stał przy schodach ze spuszczoną głową.  Nasze piekło znów utrudniało nam prostą drogę. Nie pozwala zapomnieć, że każdą chwilę szczęścia musimy zapłacić chwilami goryczy.

Harry bez słowa wszedł na górę, by za chwilę trzepnąć drzwiami zamykając się w którymś z pokoi. W ciszy patrzyłam na szczupłą brunetkę przede mną. Stała ze spuszczoną głową ledwo powstrzymując się przed łzami.  Przeniosłam wzrok na Malika, który aż zaprzestał jedzeniu chipsów. Jego wzrok był wbity w podłogę. Ciężko westchnęłam podnosząc się. Powoli podeszłam do siostry Harrego sama nie wiedząc co powinnam powiedzieć.

- Izz mimo, że jesteśmy wszyscy tutaj razem, nie jest dobrze. A Harry próbuje Cię od tego uchronić. – szepnęłam.

- Nie chce tam wracać. – odezwała się cicho. – Do domu, w którym czuje się obco. Mieszkać z mamą, która zachowuje się jak obca osoba, która nie potrafi zaakceptować szczęścia swojego dziecka, która oczernia najbliższe dla mnie osoby. Nie każcie mi tam wracać, proszę.

I w tym cały problem, rozumiałam ją. Cholernie dobrze ją rozumiałam, ale to nie jest moja decyzja.

- Pójdę z nim pogadać. Zayn się tobą zajmie.  – spojrzałam na bruneta, który przytaknął. Westchnęłam i zostawiłam tą dwójkę idąc najpierw do kuchni po lody czekoladowe, a potem schodami do pokoju. Wiem, że kocha swoją siostrę. Najbardziej na świecie i tak samo jak rozumiem ją, jestem w stanie zrozumieć jego.

Otworzyłam drzwi do mojego pokoju, gdzie Harry leżał na łóżku gapiąc się w sufit.  Zamknęłam drzwi za sobą podchodząc do łóżka.

- Nie mam kozy, ale mam lody czekoladowe. – powiedziałam kładąc się obok niego. Podałam mu jedną łyżeczkę i otworzyłam litrowe opakowanie.  Przez chwile w ciszy siedzieliśmy jedząc jego ulubione lody.

- Dobiła mnie tymi słowami. – szepnął, a jego ręka zaczęła drżeć gdy nabierał lody na łyżeczkę. – Chce jej pomóc, ale nie mogę w ten sposób. Kocham moją małą siostrzyczkę i mając ją przy sobie każdego dnia byłbym szczęśliwy, ale uciekamy. Będziemy ścigani, a ona przeze mnie też będzie w niebezpieczeństwie.

- Musisz wziąć pod uwagę, to, że tu też nie jest bezpieczna. Nikt nie jest bezpieczny, chociaż mogą też zostawić nasze rodziny w spokoju gdy będą chcieli nas dopaść jadąc za nami. Wszystko jest możliwe, Harry. Nie jesteś w stanie tego przewidzieć, ale za nim podejmiesz decyzję, musisz się dowiedzieć dlaczego chce uciec.

- A jeśli będzie miała mocne powody i ją zabierzemy ze sobą, a tam będzie dla niej jeszcze gorzej?

- Wszyscy razem jesteśmy w tym piekle, Harry. Nie będzie sama. Zrobimy wszystko by tam się udało. Pamiętaj  Słonce wychodzi, gówno odchodzi, a my damy rade.

Zaśmiał się cicho patrząc na mnie. Uśmiechnęłam się na widok jego roześmianej twarzyczki. Widziałam w jego zielonych tęczówkach strach. Każde z nas się bało tego co mamy teraz, tego co nas czeka. Obraliśmy nową drogę, nieznaną ścieżkę, lecz nie idziemy sami. Przetrwamy.

- Możesz nie mówić tego przy jedzeniu tak pysznych lodów?- spytał z kwaśną miną.

- Gówno, gówno, gówno tak bardzo śmierdzące gówno. – zamknęłam się gdy poczułam coś mokrego na moim czole. Harold nachylał się nade mną z pustą łyżeczką w górze nad moją głową, na której były lody, które teraz pływają na mojej twarzy.

- Gówno masz na czole. – zaśmiał się sam ze swojego żartu. Zamknęłam oczy gdy lody wybrały sobie nową ścieżkę przez moje oczy do policzka z policzka do szyi. Sięgnęłam po swoją łyżkę wbitą w lody i nabrałam na nią szybko rzucając małą warstwą w twarz Harrego. Tym razem to ja się zaśmiałam na gówno na jego policzku.

- Taka jesteś cwana. – odezwał i po chwili usiadł na mnie okrakiem,  wierciłam się po nim jednak on skutecznie trzymał mnie przy w tej samej straconej pozycji. Nabrał na rękę sporą ilość lodów i położył ją na moich policzkach. Czułam jak lody zamrażają mi twarz. Gdy jego palce znalazły się przy moich ustach, jednego  z nich ugryzłam.

- Ugryzłaś mnie. – stwierdził geniusz dnia. Uśmiechnęłam się słodko.

- Tak to jest gdy się wsadza palca w nie tą dziurkę co trzeba.  – odpowiedziałam uśmiechając się cwanie. Z uniesioną brwią patrzyłam jak jego oczy jeszcze bardziej nabrały blasku, a na ustach zabłądziły piękny szeroki uśmieszek.

- Zaraz trafię w tą dziurkę co trzeba. – odpowiedział, a jego palce dotknęły dziurek mojego nosa. Zaśmiałam się głośno, a słysząc jego śmiech , śmiałam się jeszcze bardziej.

- Nie posuwajmy się do tak śmiałych ruchów, Haroldzie. – zakpiłam z szerokim uśmiechem.

- Wybacz, jeszcze przez moje erotyczne gesty wezmą nas za zboczonych. – odparł na co oboje się zaśmialiśmy.

- Albo gorzej, za popieprzonych.

- Albo jeszcze gorzej, dowiedzą się, że uciekłaś z psychiatryka.

- Może być jeszcze gorzej, gdy dowiedzą się o tym, że twoja głupota jest tak zaawansowana, że nawet tam nie chcieli Cię przyjąć.

- Ciebie nawet nie gonili gdy uciekałaś, nie chcieli Cię tam z powrotem.  Twoja głupota przeraziła nawet samego diabła.

- Jednak Ciebie nie przeraziła, bo dobrze wiesz, że moja głupota przy twojej to prawie nic.

- Jestem ładniejszy.

- Szczególnie z tym gównem na twarzy. – zaśmiałam się patrząc na jego czekoladową twarz. Cóż, moja musi wyglądać tak samo.  Już miał się odzywać, jednak przerwał nam krzyk na dole. Oboje na oparzeni zerwaliśmy się z łóżka. Harold podbiegł do szuflady wyjmując z niej broń.

- Masz tu zaczekać. – szepnął zatrzymując mnie przy drzwiach.

- Pojebało Cię ?- warknęłam. – Raz tu zostałam i zobacz jak to się skończyło.

Po tych słowa zrezygnowany podał mi drugą broń i pokazał, że mam iść za nim. Jak tylko najciszej się dało otworzył drzwi i pomału zaczęliśmy schodzić po schodach. W przedpokoju przy drzwiach było czysto. Najgorsze jest życie w strachu. Nie tylko boję się tego co mnie czeka, bo mimo tego, że nie jestem w tym sama, ciężko mi zobaczyć swoją przyszłość. Pragnę ją zobaczyć i nie walczę dla siebie, tylko dla nich. Dla nich walczę o każdy oddech. A życie w strachu sprawia, że dostaje paranoi, każdy obcy ruch podsuwa mi do głowy widok wymierzonego pistoletu w naszą stronę. Każdy krzyk  wywołuje atak mojego serca, które w tym momencie jest na granicy. Wszystko jest podejrzane, życie  w strachu to najgorsza droga piekła.

 Z pistoletami w rękach wycelowanymi przed siebie wpadliśmy do salonu, gdzie jak gdyby nic na łóżku siedziała sobie dwójka oglądających telewizje. Odetchnęłam z ulgą.

- Kurwa co tu się dzieje?- warknął Harold chowając broń zza spodniami, kiedy odwrócili się w naszą stronę.  Zrobiłam to samo, zastanawiając się jak kurwa można tam trzymać broń i chodzić z nią jak gdyby nic. – Czy was do cholery pojebało do reszty żeby krzyczeć?

Zayn posłał mi pytające spojrzenia, na co skarciłam go wzrokiem.  Widocznie zapomniał o zasadach jakie ustaliśmy miesiąc temu. Gdy tylko wymsknie nam się krzyk trzeba dać reszcie do zrozumienia, że nic się nie dzieje.

- Uspokój się Harry, nie wiedziałam, że tu nie można krzyczeć. – odezwała się Izz, patrząc na niego zdziwiona. – Nie chciałam krzyczeć,  ale dostałam znienacka poduszką w głowę.  Dowiedziałam się, że ma urodziny i powiedziałam tylko Wszystkiego najlepszego , a ten mnie zaatakował jakbym  zrobiła jakąś zbrodnie.

- Mnie próbował za to udusić. – zaśmiałam się, widząc zabójcze spojrzenie Malika, który za chwilę wystawił mi język.

- Musimy porozmawiać. – odezwał się Harry do siostry. Spojrzałam na Zayna porozumiewawczo i za chwile szliśmy już do mojego pokoju.

- Czemu masz gówno na twarzy?- spytał gdy wchodziliśmy po schodach.

- Bo nie zrobiłeś zakupów. – skomentowałam jego ostatnie zadanie w którym przeszedł samego siebie.  Cóż sam się upierał, że musi wyjść do ludzi, bo z nami oszaleje, więc wysłaliśmy go do sklepu.

- Przecież kupiłem piwa. To, że zapomniałem o pieczywie i coś do niego to nie była moja wina. – bronił się.

- Oczywiście bo to wina Świętego Mikołaja.  Sukinsyn z niego. – odparłam z kpiną ponownie rzucając się na moje łóżko, które już było trochę pomazane lodami. Odłożyłam prawie puste pudełko lodów na stolik obok i zrobiłam miejsce dla tego śmierdzącego gada.  Kąta okiem wiedziałam jak brunet wywraca oczami. No tak Nie jesteście w stanie zrozumieć tak mądrego mózgu człowieka, wy dwa głąby.  To nam powiedział, gdy z Harrym nabijaliśmy się z niego  gdy wrócił z zakupów.

-Ładna jest – powiedział nagle. Przekręciłam głowę w bok, posyłając mu pytające spojrzenie. – Ta siostra Stylesa.

- Wiesz, że mam kija bejsbolowego pod łóżkiem?- spytałam poważnie. Zmarszczył brwi.

- Co ona ma do tego?- spojrzał na mnie jak na idiotkę.

- To, że nim dostaniesz jak ją zranisz, Malik.  – ostrzegłam go całkowicie poważna. – Jesteś moim przyjacielem, ale nie zawaham się go użyć. Serio, Zayn ona nie jest na jedną noc.

- Skąd wiesz, że chce ją na jedną noc?

- Na kilka też. Ona jest naszą rodziną. Rodziny się nie traktuje jak śmieci. Przynajmniej nasza rodzina się tak nie traktuje.

- Nie zranię jej. – zapewnił. Uwierzyłam mu. Nie mogę znieść myśli, że oni będą cierpieć, jednak wydaję mi się, że nie tylko ja o tym wiem. To nie jest koniec naszych problemów. Rozpętaliśmy wojnę walcząc o to co jest dla nas najważniejsze, walczymy o swoje życia i obawiam się, że ta walka się nie skończy gdy wyjedziemy.

- Za nim wyjedziemy, musisz odwiedzić jeszcze jedno miejsce. – odezwał się, a ja już bardzo dobrze wiedziałam co to za miejsce.

****

Zatrzymałam się przed niewielką szopą stojącą za wielkim domem. Z kieszeni spodni wyjęłam mały kluczyk do kłódki zabezpieczającej wejście. Gdy tylko się otworzyła, wzięłam głęboki oddech niepewnie wchodząc do środka, a wspomnienia zaatakowały moje myśli.

- Jesteś pierwszą osobą, którą tu wpuszczam. – staliśmy z Alexem przed niewielką szopą umieszczoną za jego mieszkaniem. Jego słowa wzbudzały u mnie dezorientacje, nie byłam pewna co sprawiło, że chce mi coś pokazać.  Otworzył kluczem małą kłódkę po czym wszedł do środka. Niepewnie weszłam do całkowitej ciemności. Po chwili zapaliło się światło rozświetlając całe pomieszczenie. Było tu jak w każdej zwyczajnie szopie.

- Uroczo. – odezwałam się kpiną.

- Zaraz zobaczymy. – odparł uśmiechając się szeroko. Podszedł do szafy siłując się z nią, przesuwając ją na bok. Za szafy wyłoniły się kolejne drzwi, zamknięte na kolejną kłódkę, którą za chwile otworzył i znowu weszliśmy do ciemnego pomieszczenia. Zmrużyłam oczy gdy jaskrawe pomieszczenie rozświetliło wszystko. Szeroko otwartymi oczami patrzyłam przed siebie na zaklejoną ścianę małymi zapisanymi karteczkami. Wolnym krokiem podeszłam do ściany, czytając jedną z chyba setki karteczek.

- Dzień 67. Udowodniła mi, że umiem być szczęśliwy bez alkoholu. – przeczytałam na głos.

- Na tych karteczkach pisałem o każdym dniu, w którym piłem wodę.  Zamieściłem na tych kartach każdy dzień, który dzięki tobie osiągnąłem.

- Daj spokój, Alex. To wszystko zawdzięczasz sobie. Jestem tylko barmanką podającą Ci wodę. Sam tego dokonałeś.

- To kto nabił mi guza mopem, gdy po kryjomu próbowałem się napić wódki? Kto bez zgody szefa przemieścił cały barek bym na swoim miejscu nie miał widoku na alkohole?  Kto w najgorsze moje dni załamania, podawał  wszystkim klientom wodę zamiast wódki, powtarzając, że musimy mnie wspierać? Kto później dostał opierdol, bo cały klub bez alkoholu został pusty, a przez resztę wieczoru kto pił, że mną wodę udając, że to ci odpowiada? Kto dnia 67 spędził ze mną cały dzień i sprawił, że śmiałem się jak idiota bez kropli alkoholu? Ty, to byłaś tylko Ty i pomogłaś mi bardziej, niż uważasz.  Chciałem, żebyś to zobaczyła bo każdy dzień z tobą tu jest.

- Przyznaję, że w tym momencie osiągnąłeś kolejny sukces. Pierwszy raz mnie zamknąłeś i nie wiem co powiedzieć.

- Yeeea, wreszcie mi się tu udało. – krzyknął śmiejąc się. Zaśmiałam się ze łzami w oczach. -  i tak to wszystko zawsze będzie za mało za to co dla mnie zrobiłaś. To pisanie mi wiele pomogło, wiec pomyślałem, że druga ściana może być twoja.

Przesunęłam szafę dochodząc do drzwi. Otworzyłam je kluczem, a kolejne ciemne pomieszczenie rozświetliło się światłem,  zatrzymałam się na środku wpatrując się ścianę przed sobą. Mimowolnie łzy zaczęły spływać po moich policzkach. Potrafiłam sobie teraz wyobrazić, że stoi obok mnie i jest tak cholernie z siebie dumny, jak ja z niego. Dla każdego to zwykłe karteczki dla mnie były siłą, naszym cierpieniem, nadzieją, wiarą i nim. Czytając każdy dzień od nowa dzień, czułam jak jest przy mnie. Czułam chłodny dotyk na moich palcach, przymknęłam powieki wyobrażając sobie, że trzyma mnie za rękę i jest tu ze mną. Te słowa, te wszystkie dni ukazywały z jaką siłą żył. Jak walczył ze swoim cierpieniem i wygrał. Jak w każdy dniu widział nadzieję, nadzieję, że następnego dnia napisze wygrałem.  I napisał.  

Dzień 159. Wygrałem.

- Pomóż mi teraz wygrać, Alex. – szepnęłam wycierając bluzką mokre policzka. – Chociaż wygrałam już wszystko, mając takiego przyjaciela jak Ty.

Wróciłam się do pierwszego pomieszczenia, zabierając z podłogi wielkie pudełko. Choć to miejsce było tylko nasze, nie mogę sobie pozwolić na zostawienie ostatniej części jego, która mi została. Wierze, że mając przy sobie jego karteczki poczuje jego nadzieję, jego wiarę i wytrzymałość. Zawieszone w naszym nowym  domu, gdzie nikt nie będzie miał dostępu. Będę pamiętała, że nie mogę się poddać, bo on nigdy tego nie zrobił, nawet jeśli krzyczał bym go zabiła.

Ostrożnie zaczęłam zrywać 159 karteczek chowają je do pudełka. Gdy już dochodziłam do środka z każdą odklejoną karteczką pojawiły się czarne litery napisane na ścianie. Zerwałam wszystkie kartki, a napisał ukazał mi się w całości.

Jeśli to czytasz, to znaczy, że musiałem Cię zostawić. Jednak wciąż przy Tobie będę. Walcz moja mała przyjaciółko. Nie jesteś ciemnością, jesteś moim aniołem. Walcz, bo wiem, że wygrasz.

Kolejne fale łez zaatakowały moje oczy. Nie mogłam przestać płakać, bo wiem, że zbyt wiele straciłam i jak mało widziałam przez swój ból. Jak mało doceniałam przez własne cierpienie.  Nigdy nie byłam dla niego osobą, którą powinnam być. Nigdy nie byłam osobą, którą powinnam być dla wszystkich którzy odeszli, ponieważ bałam się tego co się stanie gdy pozwolę im wejść do mojego życia.  Nie chciałam nikogo więcej już stracić, więc robiłam wszystko by zostać sama. Mam nadzieje, że nie wierzyli mi gdy oszukiwałam ich i samą siebie, że nie potrzebuję ich.  Wiem, że dziś już nie jestem w stanie tego naprawić, mogę tylko zrobić dla nich jedną rzecz. Walczyć.

Podeszłam do kolejnej ściany, na której wisiały moje małe karteczki.  Poszłam po drugie pudełko i zaczęłam je odklejać.

Dzień 1.  Wciąż patrzę na drzwi, jakbyś miał za chwile przez niej wejść.

Dzień 2. W obiciu kieliszka widzę swoje puste oczy. Nie mogę niczego  innego poczuć, oprócz pustki.

Przestałam czytać zrywając je szybciej.  Co chwile zatrzymywałam się przy jakiejś kartce przejeżdżając po niej palcem, jakbym mogła poczuć na niej własny ból i łzy, gdy pisałam kolejną karteczkę drżącą ręką.

Dzień 38. Chciałam umrzeć, a nie udało mi się nawet zasnąć.

Dzień 94. Boję się. Boje się, że jutro też się obudzę.

Dzień 113. Powiedział : Będzie dobrze.

Odpowiedziałam : Wiem, dwa metry pod ziemią.

Dzień 183 : Ostatni raz powiem kocham Cię, by móc patrzeć na Ciebie z góry.

Dzień 206.  Znów zapijam swoje myśli, lecz nadal jest słyszę. Krzyczą ‘ Jesteś nikim ‘

Zerwałam wszystkie zamykając je w kolejny pudełku, które po zamknięciu szopy zaniosłam do bagażnika samochodu. Wzięłam głęboki wdech i zdecydowałam się pożegnać z rodzicami Alexa.  Choć wiedziałam jak to się stało to nadal trudno było żyć z tym, że jego rodzice, rodzice Terry chociażby Malika byli dla mnie rodziną, której jak nie mogłam mieć w swoim domu. Zapukałam do drzwi, słysząc otwarte weszłam do środka, kierując się w stronę salonu, gdzie dochodziły głosy zapewne z telewizora.

- Dzień dobry – przywitałam się wydobywając z siebie swoją miłą stronę.

- Oh Naomi, dziecko kochane. – mama Alexa, Brenda szybko mnie dopadła w swoje ramiona ściskając chyba za wszystkie lata. – Jak się czujesz? Wszystko w porządku? Potrzebujesz czegoś?

- Jest dobrze. – zaśmiałam się zapominając, że potrafi w jednej sekundzie zbombardować Cię pytania.  – A u państwa?

- Oh złotko jakoś sobie dajemy radę. Nie zawszę jest dobrze, ale trzeba iść do przodu z uniesioną głową. – odpowiedziała, a jej uśmiech zgasł. – Właśnie oglądamy z mężem kolejną durną telenowele, to naprawdę przechodzi granicę, że nic porządnego nie można znaleźć w tej telewizji.  Zostały nam tylko gazety w których coraz częściej wypisują głupoty.

- Świat pędzi do przodu, nie czekając aż się do niego przypasujemy.- odparłam, siląc się na uśmiech.

- Żebyś wiedziała, złotko. – Brenda uśmiechnęła się do mnie. – Napijesz się czegoś, kochanie? Mamy tą herbatę, którą tak uwielbiałaś pić z Alexem.

Na jego imię przeklęłam głośno ślinę, próbując powstrzymać łzy. Nie mam pojęcia kiedy stałam się taka płaczliwa. Gdzie się podziała, twarda wiecznie bez humoru Naomi?!

- Nie, niestety muszę się zbierać. Chciałam się tylko pożegnać. Wyjeżdżam z miasta.

- Oh, dziecko mam nadzieje, że tam sobie ułożysz życie. – kobieta przytuliła mnie mocno do swojego ciała. Przymknęłam powieki odczuwając przyjemne uczucie, którego nigdy nie dostałam od własnej matki.

- Chodź tu do mnie maluchu. – pierwszy raz odezwał się tata Alexa, Michael. Wstał z kanapy, podszedł do mnie chowając mnie w swoich ramionach. Zaśmiałam się cicho na jego przezwisko, którym zwracał się do mnie zawsze. – Zasługujesz na lepsze życie. Nie możesz się nigdy poddać, pamiętaj maluchu.

- Zamierzam wygrać. – szepnęłam uśmiechając się ze łzami w oczach. Odsunęliśmy się od siebie. – Proszę do mnie dzwonić gdyby czegoś państwo potrzebowali. Będę daleko z stąd, ale zrobię wszystko by wam pomóc, nadal mam tu kilku zaufanych ludzi.

- Zrobiłaś już wyjątkowo dużo dla naszej rodziny. – odezwał się Michael.

- To za te pyszne herbatki. – zażartowałam śmiejąc się radośnie.  Straszne małżeństwo również się zaśmiało posyłając mi ciepłe spojrzenia. – Muszę już wracać.

- Pamiętaj maluchu, gdy będziesz w mieście zapraszamy na herbatkę i masz się nie poddawać.

- I dzwoń do nas dziecko, gdybyś czegoś potrzebowała. – dodała kobieta. Przytaknęłam.

- Do widzenia. – uśmiechnęłam się na pożegnanie. Wyszłam z ich ciepłego mieszkania ze spuszczoną głową kierując się do samochodu. Ta rodzina była dla mnie kimś kogo zawsze potrzebowałam. Kochałam swoich rodziców, nadal ich kocham, wydaję mi się, że ta miłość nigdy nie zniknie, ale nigdy nie będę im potrafiła tego wybaczyć. Popełniam błąd, byłam nastolatką, która dopiero uczyła się samodzielności, a oni mnie zostawili jakbym nigdy nic dla nich nie znaczyła. Nie przejmowali się tym, że wyrzucili mnie na ulicę gdy byłam niepełnoletnia. Sprawili, że moje życie było większym piekłem. Nieważne jak bardzo mogę ich kochać, nie chce ich nigdy więcej spotkać. Nie mam rodziców. Dla mnie oni umarli, tak jak ja dla nich.

- Zapomniałem, że zabiliśmy Ci kolejnego przyjaciela, jak on miał imię? Alex, tak? Przyjemny widok, jak się smażył w ogniu, nieprawdaż?

Usłyszałam gdy doszłam do swojego samochodu. Dopiero teraz dostrzegłam, że nie byłam tu sama. 

Od autorki : Czeeeść ;d

 Rozdział pojawił się dość szybko jak na moje ostatnie czasy dodawania, a to tylko dlatego, że komentując dajecie mi tą zachętę, aż chce się pisać. ;d

Serio nie wiem co mam dalej napisać, więc tylko liczę na wasze komentarze i zapraszam na mojego nowego bloga, gdzie pojawił się już pierwszy rozdział.

Destroyed | Harry Styles

Pozdrawiam, całuje. Olka ;*

30 komentarzy = nowy rozdzial!